23 Ո՛վ Լիբանանի մէջ բնակող Ու եղեւիններու մէջ բոյն ունեցող, Երբ քեզի ծննդական կնոջ երկունքին պէս ցաւեր գան, Որչա՜փ ողորմելի պիտի ըըլաս»։
«Ահա ես ձեզի դէմ եմ, ո՛վ հովիտին, դաշտի վէմին բնակիչներ, որ կ’ըսէք թէ ‘Մեզի դէմ ո՞վ պիտի ելլէ, կամ մեր բնակարններուն մէջ ո՞վ պիտի մտնէ’.
Յուդայի թագաւորին տանը վրայով Տէրը այսպէս կ’ըսէ. ‘Դուն թէեւ ինծի Գաղաադի պէս Ու Լիբանանի գագաթին պէս ես, Սակայն անշուշտ քեզ անապատի պէս Ու անբնակ քաղաքներու պէս պիտի ընեմ
Բլուրներուն վրայ ձայն մը լսուեցաւ, Իսրայէլի որդիներուն աղաչանքի ու լացի ձայնը. Վասն զի անոնք իրենց ճամբան խոտորցուցին, Իրենց Տէր Աստուածը մոռցան։
«Ո՛վ Մովաբի բնակիչներ, Քաղաքները թողուցէ՛ք, ծերպերու մէջ բնակեցէ՛ք։ Փոսի բերնին քովերը իր բոյնը շինող աղաւնիին պէս եղէ՛ք»։
Քու ահաւորութիւնդ, քու սրտիդ հպարտութիւնը քեզ խաբեցին, Ո՛վ վէմին խոռոչներուն մէջ բնակող Ու բարձր բլուրներուն փակչող. Եթէ քու բոյնդ արծիւի պէս բարձրերն ալ շինես, Քեզ անկէ պիտի իջեցնեմ, կ’ըսէ Տէրը։
Անոր լուրը լսեցինք, Ձեռքերնիս թուլցան Եւ ցաւերը մեզ պաշարեցին՝ Ծննդական կնոջ երկունքին պէս։
Ու ըսէ՛, Տէր Եհովան այսպէս կ’ըսէ. ‘Մեծ արծիւ մը՝ մեծ թեւերով, երկայն փետուրներով ու գոյնզգոյն բարակ փետուրներով լեցուն՝ Լիբանան եկաւ ու եղեւինին ամենաբարձր ճիւղը առաւ։
Ես կրկին իմ տեղս պիտի դառնամ, Մինչեւ անոնք իրենց յանցաւոր ըլլալը խոստովանին ու իմ երեսս փնտռեն։ Երբ նեղութեան մէջ փութով զիս փնտռեն ու ըսեն.
Երբ անոնք իրենց անկողիններուն վրայ կ’ողբային, Իրենց սրտովը ինծի չաղաղակեցին։ Անոնք ցորենի ու գինիի համար կը հաւաքուին Ու ինծի դէմ կ’ապստամբին։
Թէեւ անոնք մինչեւ դժոխք փորեն, Իմ ձեռքս անկէ պիտի վերցնէ զանոնք։ Թէեւ երկինք ելլեն՝ Զանոնք անկէ պիտի իջեցնեմ։
Թէեւ արծիւի պէս բարձրանաս, Բոյնդ աստղերուն մէջ դնես, Քեզ անկէ պիտի իջեցնեմ», կ’ըսէ Տէրը։
Վա՜յ անոր, որ իր տանը համար ագահութեամբ կը վաստկի, Որպէս զի իր բոյնը բարձր տեղ դնէ, Չարին ձեռքէն ազատելու համար։
Ու Կենեցիին նայեցաւ եւ իր առակը սկսելով՝ ըսաւ. «Արդարեւ քու նստած տեղդ անառիկ է Ու քու բոյնդ ապառաժի վրայ դրեր ես։