«Ո՛վ բոլոր երկիրը աւերող ապականիչ լեռ, Ահա ես քեզի դէմ եմ, կ’ըսէ Տէրը, Իմ ձեռքս քու վրադ պիտի երկնցնեմ, Քեզ ժայռերէն վար պիտի գլորեմ։ Քեզ այրած լեռ պիտի ընեմ
Տէր Եհովան այսպէս կ’ըսէ. ‘Ահա ես հովիւներուն դէմ եմ ու իմ ոչխարներս անոնցմէ պիտի պահանջեմ եւ զանոնք ոչխար արածելէն պիտի դադրեցնեմ ու հովիւները անգամ մըն ալ պիտի չարածեն։ Իմ ոչխարներս անոնց բերնէն պիտի հանեմ, որպէս զի անգամ մըն ալ անոնց կերակուր չըլլան’։
Անոր գլխաւորները կաշառքով կը դատեն, Անոր քահանաները վարձքով կը սորվեցնեն, Անոր մարգարէները ստակով գուշակութիւն կ’ընեն։ Տէրոջը վրայ կը կռթնին ու կ’ըսեն. «Չէ՞ որ Տէրը մեր մէջ է. Մեր վրայ չարիք պիտի չգայ»։
«Ահա ես քեզի դէմ եմ, կ’ըսէ զօրքերու Տէրը, Եւ քու կառքերդ պիտի այրեմ ու ծուխի պիտի դարձնեմ։ Սուրը պիտի ուտէ քու առոյգ առիւծներդ։ Քու որսդ երկրի վրայէն պիտի ջնջեմ Եւ քու դեսպաններուդ ձայնը անգամ մըն ալ պիտի չլսուի»։