Ով իմ ժողովուրդիս աղջիկը, քո՛ւրձ հագիր Եւ մոխիրի մէջ թաւալէ Ու խիստ դառն ողբով լաց, Ինչպէս մէկ հատիկ տղու վրայ կու լան, Վասն զի կործանողը յանկարծ մեր վրայ պիտի գայ։
Շատերէն պարսաւանք լսեցի, Ամէն կողմ վախ կայ, ա՛լ չեմ կրնար հանգստանալ։ «Չարախօսեցէ՛ք ու բամբասեցէք», ըսին. Իմ բոլոր բարեկամներս իմ սխալիլս կը դիտէին՝ ըսելով՝ ՝, ‘Թերեւս անիկա խաբուի ու անոր յաղթենք Եւ անկէ մեր վրէժը լուծենք’»։
Միթէ աղէկութեան փոխարէն չարիք կը հատուցուի՞։ Բայց անոնք իմ անձիս համար փոս փորեցին։ Յիշէ՛, թէ քու առջեւդ կայնեցայ, Որպէս զի անոնց համար բարեխօսութիւն ընեմ Ու քու բարկութիւնդ անոնցմէ դարձնեմ։
Քանզի ձայն մը լսեցի ծննդական կնոջ ձայնին պէս Ու իր անդրանիկը ծնանողին երկունքին պէս. Սիօնի աղջկան ձայնը, որ կը հառաչէ ու ձեռքերը բանալով կ’ըսէ. «Հիմա վա՜յ ինծի, Քանզի սպաննողներուն առջեւ հոգիս նուազեցաւ»։