Այն օրը եօթը կին մէկ այր մարդ պիտի բռնեն ու ըսեն. «Մեր հացը ուտենք ու մեր հանդերձը հագնինք, Բայց միայն քու անունդ կանչուի մեր վրայ՝ Մեր նախատինքը վերցնելու համար»։
Անոր համար անոնց տղաքները սովի՛ մատնէ Ու զանոնք սուրին ձեռքը յանձնէ՛։ Անոնց կիները անզաւակ ու որբեւարի թող ըլլան Եւ այրերը թող մեռնին Ու երիտասարդները պատերազմի մէջ սուրով թող զարնուին։
Անոր համար անտառին առիւծը պիտի մեռցնէ զանոնք, Անապատներուն գայլը՝ ՝ պիտի սատկեցնէ զանոնք, Անոնց քաղաքներուն վրայ ինձը պիտի հսկէ, Անոնցմէ դուրս ելլողը պիտի գիշատուի. Վասն զի անոնց յանցանքները շատցան Ու անոնց ապստամբութիւնները բազմացան։
Ով իմ ժողովուրդիս աղջիկը, քո՛ւրձ հագիր Եւ մոխիրի մէջ թաւալէ Ու խիստ դառն ողբով լաց, Ինչպէս մէկ հատիկ տղու վրայ կու լան, Վասն զի կործանողը յանկարծ մեր վրայ պիտի գայ։
Անոր մէջ իր մարգարէներուն դաւաճանութիւնը կայ, որոնք աւար յափշտակող ու մռնչող առիւծի պէս հոգիներ կ’ուտեն։ Անոնք գանձ ու պատուական բաներ առին ու որբեւարիները շատցուցին։