16 Ես քու խօսքերդ գտածիս պէս՝ զանոնք կերայ։ Քու խօսքդ իմ սրտիս ցնծութիւն եւ ուրախութիւն եղաւ. Վասն զի քու անունովդ կոչուեցայ, Ո՛վ զօրքերու Տէր Աստուած։
Բոլոր ժողովուրդը ուտելու ու խմելու ու բաժիններ ղրկելու եւ մեծ ուրախութիւն ընելու գացին, վասն զի իրենց բացատրուած խօսքերը հասկցան։
Անոր շրթունքներուն պատուիրանքներէն չզատուեցայ։ Անոր բերնին խօսքերը իմ պիտոյքէս աւելի պահեցի։
Քու վկայութիւններդ յաւիտեան ժառանգեցի, Վասն զի անոնք իմ սրտիս ցնծութիւնն են։
Քու կանոններովդ պիտի ուրախանամ Ու քու խօսքդ պիտի չմոռնամ։
Ինծի հազարաւոր ոսկիէ ու արծաթէ Աւելի աղէկ է քու բերնիդ օրէնքը։
Ո՜րչափ կը սիրեմ քու օրէնքդ։ Ա՛յն է ամէն օր իմ մտածութիւնս։
Ցանկալի են անոնք ոսկիէն ու շատ փորձուած ոսկիէն. Մեղրէն անոյշ են ու խորիսխէ կաթած մեղրէն։
Ինչո՞ւ համար ապշած մարդու պէս Կամ ազատուելու կարողութիւն չունեցողի պէս ըլլաս։ Բայց դո՛ւն, ո՛վ Տէր, մեր մէջ ես, Մենք քու անունովդ կոչուած ենք, ուստի Մեզ մի՛ թողուր»։
«Իսկ դո՛ւն, որդի՛ մարդոյ, քեզի ըսածս լսէ՛, այն ապստամբ տանը պէս ապստամբ մի՛ ըլլար. բերանդ բաց ու քեզի տուածս կեր»։
Ո՛վ Յակոբի տուն, միթէ Տէրոջը հոգին կարճցա՞ւ, Անոր գործերը ասո՞նք են. Միթէ իմ խօսքերս ուղղութեամբ քալողին աղէկ չե՞ն։