Իմ սիրտս Մովաբին համար պիտի աղաղակէ։ Անոր փախստականները երեք տարեկան երինջի պէս մինչեւ Սեգովը պիտի փախչին. Քանզի Ղուիթին զառիվերէն լալով պիտի ելլեն, Վասն զի Որոնայիմի ճամբան կոտորածի աղաղակ պիտի հանեն։
Վասն զի զօրքերուն Տէրոջը այգին Իսրայէլի տունն է Ու Յուդայի մարդիկը՝ անոր ախորժելի տունկը։ Անիկա իրաւունքի կը սպասէր եւ ահա՝ արիւնահեղութիւն եղաւ, Արդարութեան՝ եւ ահա աղաղակ։
Անոր համար Տէրը այսպէս կ’ըսէ. «Ահա ես այնպիսի չարիք պիտի բերեմ անոնց վրայ, Որմէ կարող պիտի չըլլան ազատիլ։ Ինծի պիտի աղաղակեն, բայց անոնց մտիկ պիտի չընեմ»։
Մինչեւ ե՞րբ երկիրը սուգ պիտի բռնէ Իր բնակիչներուն չարութեանը համար Ու բոլոր դաշտին խոտը պիտի չորնայ։ Անասուններն ու թռչունները հեռացան, Վասն զի ըսին. «Անիկա մեր վախճանը պիտի չտեսնէ»։
Անոր դռները գետինը անցան, անոր նիգերը աւերեց ու կոտրեց. Անոր թագաւորն ու իշխանները ազգերուն մէջ են. օրէնք չկայ. Անոր մարգարէներն ալ Տէրոջմէ տեսիլք չեն ընդունիր։
Ես երկրին վրայ ու լեռներուն վրայ, Ցորենին վրայ ու գինիին վրայ ու իւղին վրայ, Գետնի բերքերուն վրայ, Մարդոց վրայ ու անասուններուն վրայ, Ձեռքերու բոլոր վաստակին վրայ երաշտութիւն բերի»։
«Վաղը այս ատեն Բենիամինին երկրէն քեզի մարդ մը պիտի ղրկեմ, զանիկա իմ ժողովուրդիս Իսրայէլի վրայ իշխան օծէ՛, որպէս զի անիկա իմ ժողովուրդս Փղշտացիներուն ձեռքէն ազատէ, քանզի ժողովուրդիս նեղութեանը նայեցայ, որովհետեւ անոր աղաղակը ինծի հասաւ»։