4 «Այն ծախու առած գօտիդ, որ քու մէջքդ է, ա՛ռ ու ելի՛ր Եփրատ գնա եւ հոն վէմին ծակին մէջ պահէ՛ զանիկա»։
Բաբելոնի գետերուն քով՝ Հո՛ն կը նստէինք Ու Սիօնը մտքերնիս բերելով կու լայինք։
Երկրորդ անգամ Տէրոջը խօսքը ինծի եղաւ՝ ըսելով.
Ցաւ քաշէ՛ ու ծննդականի պէս երկունքի մէջ եղի՛ր, ո՛վ Սիօնի աղջիկ, Քանզի հիմա քաղաքէն պիտի ելլես Ու դաշտի մէջ պիտի բնակիս Ու մինչեւ Բաբելոն պիտի երթաս Եւ հոն պիտի ազատիս։ Հոն Տէրը քեզ պիտի ազատէ քու թշնամիներուդ ձեռքէն։
Յովհաննէսին հանդերձը ուղտի մազէ էր ու իր մէջքը կաշիէ գօտի ունէր եւ իր կերակուրը մարախ ու վայրենի մեղր էր։