Քանզի դուն քու ժողովուրդդ, Յակոբին տունը թողուցիր, Վասն զի արեւելքի կախարդներովը լեցուեցան Եւ Փղշտացիներու պէս հմայութիւն կ’ընեն Ու օտարներու որդիներուն հետ դաշնակից եղան։
Իմ սիրելիս ի՞նչ բաժին ունի իմ տանս մէջ, Քանի որ շատերուն հետ անօրէնութիւն՝ ՝ գործեր է. Սուրբ զոհն ալ քեզմէ վերցուեցաւ։ Քանզի դուն քու չարութիւնովդ կ’ուրախանաս։
Դուն պիտի զրկուիս քու ժառանգութենէդ, որ քեզի տուի։ Անծանօթ երկրի մէջ Քու թշնամիներուդ ծառայ պիտի ընեմ քեզ, Վասն զի իմ բարկութեանս մէջ կրակ մը վառուեցաւ, Որ յաւիտեան պիտի բորբոքի»։
Երբ այս ժողովուրդէն մէկը՝ Կամ մարգարէ մը կամ քահանայ մը Քեզի հարցնէ ու ըսէ թէ՝ ‘Տէրոջը բեռը ի՞նչ է’, Այն ատեն անոնց ըսէ. ‘Դուք էք Տէրոջը բեռը’։ «Ես ձեզ անշուշտ պիտի լքեմ», կ’ըսէ Տէրը։
Տէր Եհովան այսպէս կ’ըսէ. ‘Ահա ես իմ սրբարանս, ձեր զօրութեանը պարծանքը, ձեր աչքերուն ցանկութիւնը ու ձեր հոգիին խնայածը պիտի պղծեմ եւ ձեր թողուցած տղաքներն ու աղջիկները սուրով պիտի իյնան։
Անոնց բոլոր չարութիւնը Գաղգաղայի մէջ է, Քանզի հոն անոնցմէ զզուեցայ։ Անոնց չար գործերուն պատճառով Զանոնք իմ տունէս պիտի վռնտեմ, Զանոնք անգամ մըն ալ պիտի չսիրեմ։ Անոնց բոլոր իշխանները ապստամբ նետեր են։
Այն ատեն բոլոր ազգերը պիտի հաւաքեմ Ու զանոնք Յովսափատի հովիտը պիտի իջեցնեմ։ Հոն անոնց հետ դատ պիտի վարեմ Իմ ժողովուրդիս ու իմ ժառանգորդիս՝ Իսրայէլին համար, Որ ազգերու մէջ ցրուեցին, Իմ երկիրս բաժնեցին,