Երկաթագործը ածուխի վրայ կը շինէ տապարը, Կռաններով անոր ձեւ կու տայ, Զանիկա իր զօրաւոր բազուկովը կը շինէ։ Երբ անօթենայ, ուժէ կը կտրի. Երբ ջուր չխմէ, կը մարի։
Զանիկա ուսերու վրայ կը վերցնեն, կը տանին, Իր տեղը կը հաստատեն ու կը կենայ։ Անիկա իր տեղէն չի շարժիր Եւ եթէ մէկը անոր աղաղակէ, պատասխան չի տար, Զանիկա իր նեղութենէն չ’ազատեր։
Հիմա նորէն մեղք կը գործեն Ու իրենց համար արծաթէ Ձուլածոյ կուռքեր ու արձաններ կը շինեն, Որոնք արհեստաւորի գործեր են։ Անոնց զոհ կը մատուցանեն ու կ’ըսեն. «Զոհ ընող մարդիկ թող հորթերը համբուրեն»։
Վա՜յ անոր, որ փայտին կ’ըսէ՝ ‘Արթնցի՛ր’ Եւ համր քարին՝ ‘Ելի՛ր’. Միթէ անիկա բան մը պիտի սորվեցնէ՞. Ահա անիկա ոսկիով ու արծաթով պատուած է Եւ անոր մէջ ամենեւին հոգի չկայ։