Ուստի ասով քաւութիւն պիտի ըլլայ Յակոբին անօրէնութեանը։ Բոլոր դիտաւորութիւնը այս է, որ անոր մեղքը վերցնէ, Երբ զոհարաններուն բոլոր քարերը կիրի փշրուած քարերու պէս ընէ, Աստարովթի կուռքերն ու արեգակին արձանները, ա՛լ պիտի չկանգնին։
Անոր պղծութիւնը իր քղանցքներուն վրայ է, անիկա իր վախճանը չյիշեց Ու զարմանալի կերպով մը նուաստացաւ։ Անիկա մխիթարիչ չունի։ «Ո՛վ Տէր, իմ տառապանքիս նայէ, վասն զի թշնամին հպարտացաւ»։
Այդ մէկ երրորդ մասը կրակէ պիտի անցընեմ, Զանոնք պիտի զտեմ՝ ինչպէս արծաթը կը զտուի, Զանոնք պիտի փորձեմ՝ ինչպէս ոսկին կը փորձուի. Անոնք իմ անունս պիտի կանչեն Ու ես անոնց պատասխան պիտի տամ։ Ես պիտի ըսեմ. ‘Անիկա իմ ժողովուրդս է’. Անոնք ալ՝ ‘Տէրը մեր Աստուածն է’, պիտի ըսեն»։
«Քանզի ահա փուռի պէս վառուած օրը կու գայ, Երբ բոլոր հպարտները եւ բոլոր ամբարշտութիւն ընողները Յարդի պէս պիտի ըլլան Ու եկած օրը զանոնք պիտի այրէ, կ’ըսէ զօրքերու Տէրը, Այնպէս որ անոնց արմատ կամ ոստ պիտի չթողու։
«Ո՛վ Երուսաղէմ, Երուսաղէմ, որ մարգարէները կը սպաննէիր ու քեզի ղրկուածները կը քարկոծէիր, քանի՜ անգամ քու տղաքներդ ժողվել ուզեցի, ինչպէս հաւը իր ձագերը թեւերուն տակ կը ժողվէ եւ դուք չուզեցիք։