Հոն պողոտայ ու ճամբայ պիտի ըլլայ Ու անիկա Սրբութեան Պողոտայ պիտի կոչուի։ Անկէ պիղծ մէ՛կը պիտի չանցնի։ Հապա անիկա անոնց համար պիտի ըլլայ, Որոնք անոր կ’երթան ու յիմարներն անգամ պիտի չմոլորին։
Արթնցի՛ր, արթնցի՛ր, քու զօրութիւնդ հագիր, ո՛վ Սիօն. Քու փառաւոր հանդերձներդ հագիր, ո՛վ Երուսաղէմ սուրբ քաղաք. Քանզի անգամ մըն ալ անթլփատ ու պիղծ մէկը քու մէջդ պիտի չմտնէ։
Անոր մէջ դեռ մէկ տասներորդ մասը պիտի գտնուի, Բայց այն ալ դարձեալ պիտի սպառի. Ինչպէս բեւեկնին ու կաղնին կտրուելով՝ անոնց բունը կը մնայ»։ Այսպէս սուրբ սերունդը այն ժողովուրդին բունը պիտի ըլլայ։
«Իմ ձեռքս ունայն տեսիլք տեսնող Եւ սուտ գուշակութիւն ընող մարգարէներուն դէմ պիտի ըլլայ։ Անոնք իմ ժողովուրդիս խորհուրդին մէջ պիտի չըլլան, Իսրայէլի տանը գրքին մէջ պիտի չգրուին, Իսրայէլի երկիրը պիտի չմտնեն Ու պիտի գիտնաք թէ ես եմ Տէր Եհովան։
Եւ պիտի գիտնաք թէ ես եմ ձեր Տէր Աստուածը, Որ իմ սուրբ լերանս վրայ՝ Սիօնի մէջ՝ կը բնակիմ։ Երուսաղէմ սուրբ պիտի ըլլայ, Անգամ մըն ալ օտարներ պիտի չանցնին անկէ։
Քանզի բոլոր ազգերը պատերազմի համար Երուսաղէմի վրայ պիտի հաւաքեմ։ Քաղաքը պիտի առնուի, Տուները պիտի կողոպտուին, Կիները պիտի պղծուին, Քաղաքին կէսը գերի պիտի տարուի, Բայց ժողովուրդին մնացորդը քաղաքէն պիտի չհեռանայ։
Այն ատեն Տէրոջմէ վախցողները Իրարու հետ խօսեցան։ Տէրը մտիկ ըրաւ ու լսեց Եւ իր առջեւ յիշատակի գիրք գրուեցաւ Տէրոջմէ վախցողներուն համար Ու անոր անուան վրայ մտածողներուն համար։
Իրաւ քեզի՛ ալ կ’աղաչեմ, իմ հարազատ լծակիցս, դո՛ւն ալ օգնական եղիր անոնց, որոնք ինծի հետ աշխատեցան աւետարանին մէջ Կղեմէսին եւ միւս գործակիցներուս հետ, որոնց անունները կենաց գրքին մէջ են։
Բայց դուք ընտիր ցեղ մըն էք, թագաւորական քահանայութիւն, սուրբ ազգ, սեփական ժողովուրդ մը, որպէս զի հռչակէք անոր առաքինութիւնները, որ ձեզ խաւարէն իր սքանչելի լոյսին կանչեց.
Այն գազանը որ տեսար, կար ու չկայ, բայց անդունդէն ելլելու ու կորուստին երթալու վրայ է ու երկրի վրայ բնակողները, որոնց անունները աշխարհին սկիզբէն ի վեր կենաց գրքին մէջ գրուած չեն, պիտի զարմանան, երբ տեսնեն այն գազանը որ կար ու չկայ, թէեւ կայ՝ ՝։