Ողբա՛, ո՛վ դուռ, աղաղակէ՛, ո՛վ քաղաք, Դո՛ւն, ո՛վ Փղշտացիներու երկիր, տակնուվրայ պիտի ըլլաս, Քանզի հիւսիսէն ծուխ մը կու գայ Ու անոր զօրքերէն փախստական մը պիտի չըլլայ»։
Ու այն օրը պիտի ըսեն. «Ահա մեր Աստուածը ասիկա է. Անոր յուսացինք ու անիկա մեզ ազատեց. Տէրը ասիկա է, անոր յուսացինք. Անոր փրկութիւնովը պիտի ցնծանք եւ ուրախանանք»։
Ինչպէս թռչունները իրենց ձագերը կը ծածկեն, Այնպէս զօրքերու Տէրը Երուսաղէմին պաշտպանութիւն պիտի ընէ։ Պիտի պաշտպանէ ու փրկէ զանիկա, Պիտի անցնի ու պիտի ազատէ։
Անոնց՝ իմ տանս մէջ եւ պարիսպներուս մէջ եղող Տղաքներէն ու աղջիկներէն աւելի՝ աղէկ տեղ ու անուն պիտի տամ։ Անոնց յաւիտենական անուն պիտի տամ, Որ պիտի չջնջուի։
Անգամ մըն ալ քու երկրիդ մէջ՝ բռնութիւն Եւ քու սահմաններուդ մէջ յափշտակութիւն ու կոտորած տեղի պիտի չունենայ, Հապա քու պարիսպներդ՝ Փրկութիւն Ու դռներդ Գովութիւն պիտի անուանես։
Ահա Տէրը մինչեւ երկրի ծայրը յայտարարեց, որ Սիօնի աղջկանը ըսեն. «Ահա քու Փրկիչդ կու գայ, Ահա անոր վարձքը իրեն հետ է Ու գործերու հատուցումը իր առջեւն է»։
Ցնծութեան ձայն եւ ուրախութեան ձայն, փեսայի ձայն ու հարսի ձայն. նաեւ անոնց ձայնը, որոնք Տէրոջը տունը գոհութեան ընծաներ բերելով՝ կ’ըսեն. ‘Գոհացէ՛ք զօրքերու Տէրոջմէն, վասն զի Տէրը բարի է, վասն զի անոր ողորմութիւնը յաւիտեան է’. քանզի այս երկրին գերիները իրենց առաջուան վիճակին պիտի դարձնեմ», կ’ըսէ Տէրը։
Դուրսէն տանը շուրջը պարիսպ մը կար։ Այն մարդուն ձեռքը չափելու համար վեց կանգուն երկայն եղէգ մը կար (կանգունը մէկ կանգուն ու չորս մատնաչափ հաշուելով)։ Երբ չափեց պարիսպին լայնութիւնը՝ եղէգ մը ու բարձրութիւնը եղէգ մըն էր։