Եւ թագաւորը խռովեցաւ ու դրան վերնատունը ելաւ ու լացաւ եւ քալելով այսպէս կ’ըսէր. «Որդեա՛կ իմ Աբիսողոմ, երանի՜ թէ քու տեղդ ես մեռնէի. Աբիսողո՜մ որդեակ իմ, որդեա՜կ իմ»։
Անոր հայրը կեանքին մէջ ամենեւին յանդիմանած չէր զինք եւ ըսած չէր՝ «Ինչո՞ւ այսպէս ըրիր»։ Անիկա տեսքով խիստ գեղեցիկ էր ու անոր մայրը զանիկա Աբիսողոմէն ետքը ծներ էր։
Անիկա ըսաւ. «Դուն աղէկ գիտես, որ թագաւորութիւնը իմս էր ու բոլոր Իսրայէլ կ’ակնկալէր, որ ես թագաւոր ըլլամ. բայց թագաւորութիւնը դարձաւ ու իմ եղբօրս եղաւ, քանզի Տէրոջմէ եղաւ։
Դաւիթ ու անոր մարդիկը ելան եւ Գեսուրացիներուն, Գազերացիներուն ու Ամաղեկացիներուն վրայ յարձակեցան, քանզի անոնք երկար ատենէ ի վեր այն երկրին մէջ կը բնակէին, Սուրէն մինչեւ Եգիպտոսի երկիրը։