12 Иисус хандыр улуг тынгаш, мынча дээн: «Бо үениң улузу чүге-ле Менден бадыткал демдээ негээрил? Алыс шынны силерге чугаалап тур мен: бо салгалдың улузунга бадыткал демдээ турбас».
Ону улус хүлээп албаан, бак көрген, ол болза хилинчекти билген, човалаңга таварышкан кижи болган. Ындыг кижини улус өскелээр – бис ону бак көрүп, чүү деп-даа санавайн турган бис.
Ынчан чамдык ном-хоойлу тайылбырлакчылары болгаш фарисейлер Иисуска: «Башкы, Силерниң биске кандыг-бир кайгамчык демдектен көргүзериңерни күзеп тур бис» – дээннер.
Бузуттуг болгаш бачыттыг салгал бадыткал демдээ манап турар де. Ынчалза-даа оларга Иона медээчини дамчыштыр бергенинден өске демдек турбас». Иисус ынча дээш, оларны каггаш, чоруй барган.
Иисус улусче килеңнеп, эргий кайгааш, оларның чүректериниң дашталганы дээш аажок муңгарап, демги кижиге: «Холуң бээр сун» – дээн. Ол сунуп бээрге, ооң холу кадык апарган.
Иисус ол улустуң бүзүрел чогун аажок элдепсинген. Ол ооң соонда чоок-кавы суурларны эргий кезип, улусту өөредип чорупкан.
Ол ооң соонда карактарын дээрже шиглей көрүнгеш, хандыр улуг тынгаш, аңаа: «Эффафа!» – дээн. (Ол дээрге «Ажыттын!» дээни ол.)
Ол оон оларны каапкаш, хемеге олуруп алгаш, ол чарыкче эжиндирип кеже берген.
Иисус оларга: «О, бо салгалдың бүзүрел чок улузу! Силер-биле Мен чеже мынчап чоруур мен? Силерни чежеге дээр шыдажып кээр мен? Оолду Менче эккелиңер» – дээн.
Хоорайга чедип келгеш, ону көрүп тура, Иисус ооң ажыын ажып ыглап,