1 Дээрги-Чаяакчы меңээ Бодунуң сөзүн ажыдып чугаалаан:
Бурганның сөзүн алгап-мактаар мен, Дээрги-Чаяакчының сөзүн алгап-мактаар мен.
Чөптүг-шынныг чорук чонну өрү көдүрер, а бачыт – аймакты бак атка киирер.
Бурганга шынчы турган найысылал, сен канчап самыын-садар херээжен дег апардың?! Сен шын шииткелге бүргеттирген турдуң, чөптүг-шынныг чорук сеңээ чурттап турду, а ам сенде өлүрүкчүлер чурттап турар-дыр.
Балыгларың дээш, аар кемдээшкиниң дээш чүге човууртап алгырар сен? Кем-бурууң улуг-дур, бачыттарың эңдерик-тир, ынчангаш Мен сени ынчаар аажыладым.
Отка чемиш боор сен, сээң ханың черни шыва аптар, сээң дугайыңда сактыышкын артпас. Мен, Дээрги-Чаяакчы, ону чугааладым».
«Кижи амытан, сен ханга борашкан хоорайны шиидеринге белен сен бе? Сен ону шиидеринге белен сен бе? Ындыг болза, ооң үүлгеткен бүгү чүдек-бужар чүүлдерин айтыр сен.
Дээрги-Чаяакчы меңээ Бодунуң сөзүн ажыдып чугаалаан: