Гавриил мээң турган черимге чедип келди. Ол чоокшулап кээрге, кортканымдан черже доңгая кээп дүштүм. Ол меңээ мынча диди: «Кижи амытан, ол көстүүшкүн төнчү үеге хамааржыр деп билип ал».
Кежээки болгаш эртенги өргүлдер салып болбас үе дугайында бо көстүүшкүн ылап шын болур. Сен ону улустан чажырып, таңмалап чор. Ол талыгыр ыракта хүннерге хамааржыр».
Мен оон дүжүлгеде саадаан Бурганның оң холунда дүрүг-ном көрүп кагдым. Ооң артыы, иштии талаларын долдур бижээш, чеди таңма-биле аңгылай таңмалаан болду.