12 Маной: «Сээң сөзүң бүде бээрге, оглувуска хамаарыштыр чүнү сагыыр ужурлуг бис?» – деп айтырган.
Бодунуң бүгү үре-салгалынга Мээң өөредиимни суртаалдазын дээш, олар чөптүг-шынныг чорук кылзын дээш, Мен Авраамны шилип алган мен. Ынчан Мен, Дээрги-Чаяакчы, чүнү аңаа аазаан мен, шуптузун күүседир мен».
Олар – мегечи, аксы-сөзү шынныг эвес улус-тур.
Аныяк оолду шын орукче эң эгезинде үндүрүп каг – кырый-даа бергеш, оон өскээр барбас.
Ачам мени мынча деп өөредип чораан: «Мээң сөстеримни чүрээңге кадагалап ал, чагыг-сүмемни сагып чор, ынчан амы-тынныг артар сен.
Ада-иелер, ажы-төлүңерни бужургандырбаңар! Оларны Дээрги-Чаяакчының чурумун болгаш өөредиин ёзугаар өстүрүп-кижизидиңер база сургаңар.
Маной кадайын эдерип, ол кижиге чеде бергеш: «Мээң кадайым-биле чугаалажып турган кижи сен сен бе?» – дээн. Ол: «Ийе, мен-дир мен» – дээн.
Дээрги-Чаяакчының төлээзи мынча деп харыылаан: «Сээң кадайың аңаа чугаалааным бүгү чүүлдерден оваарнып чорзун.