“Naririh ih ban sok an arah noodek loong ah babah uh nak thaangju an. Ngah ih baat rumhala, neng Rangsah loong ah saarookwih rangmong ni seng Wah damdi tong rumla.
tumeah erah sen ten ni tawangka wok ni ba wangla eno ewe ngaakkaat ela.” (Erah jen baat ano Jisu ih jaatrep phaksat ejen phaksah et ah ih dokbaat korumta.)
Erah mina rah ih bah heh boh adoh jong ah bonchi ano juungsih nah datpit ah ese ang ah, nga liphante changthih noodek loong asuh rangdah dathuk nang ih bah ah.
Ngah ih amiisak tiit ah baat rumhala; ngah ih daapkaat lang mih ah o ih lambanchoh ah erah nga lambanchoh halang, adoleh o ih nga lam bantho halang erah nga daapkaatte wah lam bantho ha.>>
Tumeah neng loong dut haatta adoh, wahoh loong ah Rangte damdi puiara ang rumta rah heh joonte ih hoonta. Emah ang abah, neng Rangte ih ethang et rumta ah mamah ang ah? Emah ang abah etek ah roidong ih hoon ah!
Mararah mina tuungmaang ih jaatrep phaksat ah ejen phaksah etthuk ha, enoothong rukhookho tuungmaang ah larook lata ang thoidi polak luulu phak thuk ha.
Mina jaatrep phaksatte ih laphaksatte ah lathaangju theng; erah dam ih polak luulu phakte ih jaatrep phaksatte ah ladande theng; tumeah Rangte ih erah mina ah ethang eha.
O Rangte damdi seng tuungmaang ah rongtangtang angli loong ah ih, larooklata ih tongla loong ah neng huijih ah roong huitheng. Seng teeteewah laroon theng.
O mina laalom di larook lata angta, neng loong ah jen suh li angno, ngah uh neng likhiik ih larook lata ih hoontang. Mamah ih adoh se ah li angno, marah marah mina ah taan puipang suh li angno ngah emamah ih reeraang tang.
Joon awaan loong, seng ih sen suh baat suh ramli, edem loong asuh choophaan baat et an, choophoot loong asuh tarong tiit baat an, enaangte loong ah chosok et an, mirep damdoh enaan mui ean.
Enoobah, marah mina arah tiit ah lah baat thang mok wang haabah, sen nok nah nak noppoon an; eno “An damdoh semroongroong toom ang ah” emah taan uh nak jook waan uh.