“Tumthan echoojih ang ah, sen Hootthe nyootte nyi Pharisi loong suh ah! Lonoite sen loong ah! Sen ih Rangmong Hasong kaasak ah mih uh lanop thuk ih tangsak han, senteewah uh tanop kan, erah dam ih erah doh nopte taatje abah uh sen ih tanghaam et han!
Neng ih thaknuh loong ah nep mokwaan rum leh neng nok nawa looso et rumha, mih miksok di rang eloot lootwah ih soom rum ano rangsoomte likhiik et noisok rumha. Neng chamnaang theng rapne ethih thoon ang ah!”
thaknuh loong kaanjuukhu et sok rum ano neng nok ah long et rumha, eno leh rangsoom jeng ah eloot lootwah ih jeng rum leh noisok et rumha! Neng chamnaang theng ah rapne ethithoon ang ah!”
Ese ih reete loong abah ngoong awang loong ra choojih tajeeka, enoothong ethih reete loong ba cho ah. Sen ngoong awang ra lacho thang ih tong suh enook tam elan? Erah ang abah, ese marah ah erah moh an, eno ba neng ih egu et han,
Enoothong sengdung nawa wasiit than ih ngah suh liite, emah ang abah Rangte ih o ang abah uh ethetreete ah mamet mi jatjoh ah? Rangte thung atak ah o ih jen daan ah?”
An mina loong asuh samthun thuk rum uh, ngoong awang nyia deek akaan phansiitte loong, jeng ah naktoom daan rum ah, nyia jaatrep lam nah ese mootkaat ah reesuh banban toom ih tong rum ah.
Nga joonte loong, sen loong ah thoontang nyootsootte totoh angtheng ngeh ih tah angka. Sen ih jat ehan, wahoh nang ih nyootsootte seng loong ah sattitih ih dande he.