Khoisatte ah deesiit an, etekte ah ngaakthing thuk an, eput engam loong ah deesiit kah anno chiithih laakhah loong ah dokphan et an. Sen ih thaangmuh ih cholan, ah thaangmuh ih koh an.
O mina ih japchaatta loong ah rapne ih paatja rumta. “Erathan mame jen re la!” neng ih liita. “Engong nyia naabaang anep jen jeng thuk ha nyia jen chaat thuk ha!”
Jisu ih miloong tukhoom ah sok ano, chiithih laakhah asuh baatta. “Engong nyia ebaang chiiala” “Nga ih an suh baat hala arah noodek sak dowa dokkhoom hoono babah uh nak kah ngaak wang uh!”
Ngah lahanpi ri bah uh, ngah reelang loong ah baalah hanpi an, jaasiitdoh sen loong ah ih jat toom ih an suh ah, seng Wah ah nga damdi adoleh ngah seng Wah damdi ngeh ah.>>
Enoothong Joon ih haaki kotahan nang ih nga teeteewah ih haaki korumhala ah elong; ngah ih tiimjih mokalang, erah seng Wah ih mootkaat thuk halang, erah mokalang loong ah jun ih nga ah seng Wah ih kaatthuk halang ngeh ih jatthuk rumhala.
“Jerusalem dowa mina loong, arah jengkhaap ah boichaat an! Najaret dowa Jisu taang ni chaan aphaan jeela, mih paatjaajih loong ah Rangte ih Jisu jun ih noisok tahan. Sen miksok ni mamah angta, loongtang ih jat ehan.
Nga mongnook joonte loong, boichaat thaak an! Rangte ih arah mongrep dowa changthih loong ah tuumaang nah changteng angthuk suh danjeeta, eno heh ih minchanha loong asuh kakhamta jun ih ranghasong adoh chotong thuk ah.