Jisu ih Juungtemte Joon tiit ah chaat ano, erah dowa heh khoonkhuung ni duungtong ano heh laklak hatik ni kata. Miloong ah ih erah japchaat rum ano, neng hadaang ah thiinhaat rum ano saang lam ih heh lilih ih phankhoom karumta.
Mongrep hasong banlam ah nakthun an, erah nang ih bah Rangte suh senthung sentak naririh ih leksiit thuk an. Eno ba sen Rangte tenthun ah jat an—marah ese nyia epun heh tenroon theng ah.
Sen loong reeni arah dong ra halang ah ih takjom ang ah. “Tiimjaat thikhah ih doh uh wanyi adoleh ehan ih haaki ko ano ba jen paat ah—rangteele ni liiha jun ih ah.
Heh ih seng larook lata hansi sak etek etheng ah leksiit heeno, heteewah sak phaakjaaja ang arah likhiik ih hoonhe, eno jaatrep chaan aphaan ah maak ano heh lakhu nah jen loomsiit he.
Erah lidi ngah ih luungwang tongtheng pungkoopkoop elongwah adi tong arah japtuptang. Rang nyia hah ah heh jiin nawa emoong soon eta, eno erah babah uh takah japtupka.