9 Ләкин Аллаһы Юныска әйтте: – Үсемлек корганга, шулай ачуың чыктымы? – Әйе, – диде Юныс, – бик каты ачуым чыкты. Шуңа күрә үләргә телим дә.
Изрегыллы Наботның «Ата-бабаларымның мирас җирен сиңа бирмим мин» дигән сүзләреннән соң Ахаб, ачуыннан кайнап, караңгы чырай белән өенә кайтып китте. Өендә ул ашап-эчеп тормады, урын өстенә менеп ятты да йөзен читкә борды.
Син ачудан өзгәләнәсең – синең хакка әллә җир йөзе бушап калсын да, кыяташлар үз урыныннан кузгалсынмы?
Сак бул, байлык сине кызыктырмасын, мул ришвәт сине юлыңнан яздырмасын.
Ахмакны ярсучанлыгы харап итәр, беркатлыны көнчелеге үтерер.
Моны күреп, Юныс бик гарьләнде, аның ачуы чыкты.
Шунда Раббы Юныска әйтте: – Син үзең карап үстермәгән үсемлекне кызганасың. Ул бер төндә тишелеп үсте, икенче төндә юкка да чыкты.
Кояш чыккач, Аллаһы көйдергеч көнчыгыш җиле истерде. Юнысның башын кояш шундый кыздырды ки, эссе сугудан ул һуштан язар хәлгә җитте. – Болай яшәгәнче, үлүең яхшырак, – диде ул, үзенә үлем теләп.
Ул аларга: – Йөрәгемне үлем сагышы басты, шушында көтеп торыгыз һәм Минем белән бергә уяу булыгыз! – диде.
Аллаһы ихтыяры белән көенү котылуга илтүче тәүбәгә китерә, моңа үкенергә кирәкми, ә инде бу дөнья китергән көенү үлемгә китерә.
Ул көннәрдә кешеләр үлем эзләрләр, ләкин аны тапмаслар. Үләргә теләрләр, әмма үлем алардан качар.
Далила аны, шушы үтенече белән көн дә бимазалап, тәмам интектереп бетерде, һәм көннәрдән беркөнне Шимшон түзмәде,