8 Кояш чыккач, Аллаһы көйдергеч көнчыгыш җиле истерде. Юнысның башын кояш шундый кыздырды ки, эссе сугудан ул һуштан язар хәлгә җитте. – Болай яшәгәнче, үлүең яхшырак, – диде ул, үзенә үлем теләп.
Шуның артыннан ук ач орлыклы, көнчыгыш җилләреннән тәмам куырылып беткән янә җиде башак үсеп чыкты да
үзе әле тагын бер көн чүл буйлап барды һәм бер артыш куагы янына килеп җитеп аның төбенә утырды да үзенә әҗәл җибәрүен үтенеп: – Җитәр инде, Раббы, ал минем җанымны, чөнки мин үземнең ата-бабаларымнан яхшырак түгелмен, – диде.
Изрегыллы Наботның «Ата-бабаларымның мирас җирен сиңа бирмим мин» дигән сүзләреннән соң Ахаб, ачуыннан кайнап, караңгы чырай белән өенә кайтып китте. Өендә ул ашап-эчеп тормады, урын өстенә менеп ятты да йөзен читкә борды.
Хатынына Әюб: – Син акылсыз хатыннар сүзен сөйләмә! Без Аллаһыдан бары тик яхшылык кына кабул итеп, начарлыкны кабул итмәскә тиешмени?! – дип җаваплады. Шундый хәлләргә тарып та, Әюбнең авызыннан бер гөнаһ сүз чыкмады.
Мондый тәнне асрап ятканчы, сулышым өзелсә, асып үтерсәләр, яхшырак булыр иде.
Иерусалимгә иминлек теләгез: «Сине сөючеләргә бәхет иңсен!
И Аллам, Синең ихтыярыңны үтәргә телим, Синең Канун – йөрәгем түрендә».
Рухыңны үч-ачу вәсвәсәсенә дәртләндермә, чөнки үч-ачу ахмаклар йөрәгенә оялый.
Әйтче, сөеклем, кайда көтәсең син көтүеңне? Төшкелектә кайда ял итәсең? Нигә әле мин дусларыңның көтүләре янында, бөркәнчек бөркәнеп, каңгырып йөрергә тиеш ди?!
Алар ач булмаслар, суга интекмәсләр, көйдергеч эсседән, кызу кояштан зыян күрмәсләр, чөнки аларны Шәфкать күрсәтүче җитәкләп йөртер, чишмәләр янына китерер.
Аны, ярсуланып, тамыры белән йолкып алдылар, җиргә ыргыттылар; көнчыгыш җиле аны киптерде, җимешләре киселде аның; нык ботаклары корыды – аларны ут яндырды.
Эфраим үз туганнары арасында мул җимешле булса да, чүлдән күтәрелеп, көнчыгыштан Раббының җиле килер һәм Эфраимнең чишмәләрен киптереп, коеларын корытып бетерер, хәзинәдәге барлык зиннәтләрен очыртып алып китәр».
Шуннан Муса Һарунга әйтте: «Миңа якынлашкан кешеләргә изгелегемне күрсәтермен, бөтен халык алдында Миңа дан өстәлер», – дигән иде Раббы. Һарун эндәшмәде.
Ләкин Раббы диңгез өстендә шундый көчле җил кузгатты ки, коточкыч давыл кубып, кораб җимерелер хәлгә килде.
И-и Раббы, инде хәзер җанымны ал, чөнки минем өчен үлем яшәүдән яхшырактыр.
Ләкин Аллаһы Юныска әйтте: – Үсемлек корганга, шулай ачуың чыктымы? – Әйе, – диде Юныс, – бик каты ачуым чыкты. Шуңа күрә үләргә телим дә.
«Бу соң килгәннәре бары тик бер сәгать эшләделәр, ә син аларны безнең белән тиңләдең. Без бит көннең авырлыгын һәм эсселеген кичердек».
Мин яратканнарымның һәрберсенең гаебен фаш итәм һәм аны тәртипкә өйрәтәм, шуңа күрә тырышлык күрсәт һәм тәүбә ит.
Алар һичкайчан ачыкмаслар, һичкайчан сусамаслар. Аларны кояш та, эсселек тә көйдермәс инде,
Шуннан Шемуил үзе ишеткәннәрнең һәммәсен яшермичә сөйләп бирде. Моңа каршы Эли: – Ул – Раббы, Үзе ничек кирәк тапса, шулай эшләсен, – дип җаваплады.