4 Раббы әйтте: – Синең шулай ачуланырга ни хакың бар?!
Раббы Кабилдән: – Нигә шулай рәнҗисең? Ни өчен башыңны түбән идең? – дип сорады. –
Изрегыллы Наботның «Ата-бабаларымның мирас җирен сиңа бирмим мин» дигән сүзләреннән соң Ахаб, ачуыннан кайнап, караңгы чырай белән өенә кайтып китте. Өендә ул ашап-эчеп тормады, урын өстенә менеп ятты да йөзен читкә борды.
Сак бул, байлык сине кызыктырмасын, мул ришвәт сине юлыңнан яздырмасын.
Моны күреп, Юныс бик гарьләнде, аның ачуы чыкты.
И-и Раббы, инде хәзер җанымны ал, чөнки минем өчен үлем яшәүдән яхшырактыр.
Юныс шәһәрдән чыкты да, көнчыгышка таба юл алып, бер урынга килеп утырды. Шунда ул үзенә куыш ясады һәм, күләгәгә утырып, шәһәр белән ниләр буласын көтә башлады.
Ләкин Аллаһы Юныска әйтте: – Үсемлек корганга, шулай ачуың чыктымы? – Әйе, – диде Юныс, – бик каты ачуым чыкты. Шуңа күрә үләргә телим дә.
Раббы болай ди: «Әй халкым, сиңа каршы нәрсә эшләдем Мин?! Нинди авырлык китердем?! Җавап бир!
– Һарунның, бу дөньядан китеп, ата-бабалары белән кушылыр вакыты җитте. Мериба сулары янында биргән әмеремә каршы килгәнегез өчен, Мин исраилиләргә бирергә вәгъдә иткән җиргә Һарун кермәячәк.
Акчам белән үзем теләгәнчә эшләргә хокукым юкмыни?! Әллә син минем юмартлыгымнан көнләшәсеңме?» – дип җавап биргән.
