10 ә мин Сиңа шөкер итеп корбан китерермен, әйткән нәзерләремне үтәрмен. Котылу – Раббыдандыр!»
Аллаһы: – Туфрактан яшеллекләр үсеп чыксын, төренә күрә орлык бирә торган төрле үләннәр, җимешендә үз төренең орлыгын өлгертә торган җимеш агачлары үссен! – дип боерды, һәм нәкъ шулай булды.
Аллаһы: – Күк гөмбәзендә җир йөзен яктырта торган, көнне төннән аера торган яктырткычлар булсын! – дип боерды. – Алар вакыт, ел фасылы һәм көн исәбе галәмәтләрен күрсәтеп торсыннар. Һәм нәкъ шулай булды.
Аллаһы: – Яктылык булсын! – дип боерды, һәм яктылык булды.
Нәкъ шулай булды: Аллаһы гөмбәзне яратты. Гөмбәз астындагы суларны гөмбәз өстендәге сулардан аерды.
Аллаһы: – Күк астындагы сулар бер урынга җыелсын да, коры туфраклы ялан калкып чыксын! – дип боерды, һәм нәкъ шулай булды.
Аның бу гамәле, тәкъвалык билгесе булып, буыннан-буыннарга мәңгегә теркәлеп калды.
Раббыдан боерык булса да, исраилиләр чит халыкларны юкка чыгармадылар.
Сынап карагыз да күрегез: никадәр игелекле Раббы! Аңа сыгынган кеше бәхетледер!
Раббы мине коткарырга әзер! Без гомер буе Раббы йортында, моңлы кылларга ияреп, Аңа дан җырлаячакбыз».
Мин, бары тик Мин – Раббы, Миннән башка коткаручы юктыр!
Мин килгәндә, ни өчен беркем юк иде, Мин чакырганда, нигә беркем җавап бирмәде? Сезне йолып алыр өчен, Минем кулым кыскардымы, коткарыр өчен, көчем-куәтем җитмиме әллә?! Мин җикерүгә диңгез кибә, елгалар чүлгә әйләнә, балыклар сусыз чери, су җитмәгәнгә үлә.
«Мин – сезне Мисыр җиреннән алып чыккан Раббы Аллагыз, Миннән башка алланы танырга тиеш түгелсез, чөнки Миннән башка коткаручы юктыр!
Үзегез белән дога сүзләрен алыгыз да Раббыга кайтыгыз, әйтегез Аңа: «Бар гөнаһларыбызны кичер, игелек белән кабул ит безне; үгез урынына корбанга Сиңа мактау сүзләребезне китерәбез, – диегез. –
Раббы Юныска икенче мәртәбә сүзен ирештерде: