8 Әй дошманнарым! Мыскыллап көлмәгез миннән! Егылсам да, аягыма торып басармын мин, караңгылык эчендә утырсам да, Раббы миңа нурын чәчәр.
Әллә мин дошманнарымның һәлакәтенә сөендемме?! Аларга бәла килгәнгә тантана иттемме?!
Бар халыклардан Раббы өстендер, Аның дан-шөһрәте күкләрдән дә югары!
И Раббы, ни-нәрсә ул кеше токымы?! – Алай да Син аны кайгыртасың! Адәм нәселе ни-нәрсә ул?! – Алай да Син аңа игътибар итәсең!
Патшаның бар өмете фәкать Раббыда; Аллаһы Тәгаләнең мәрхәмәте илә ул абынмас.
И Раббым, Сиңа ялварып дәшәм! Җавап бирми калма, Кыяташым минем! Юкса кабер якасындагы кеше сыман булырмын.
Яхшылыгыма алар явызлык белән җавап бирә, яхшылыкка омтылганым өчен, минем өскә яла яга.
Мәрхәмәт белән тугрылык очрашыр, хаклык белән иминлек үбешер;
И Ягъкуб халкы! Әйдәгез, Раббы чәчкән яктылык нурында йөрик!
Тоткыннарга син: „Чыгыгыз!“, караңгыда калганнарга: „Сез иреклесез!“ – дип әйтерсең. Алар үзләренә юл буйларында, шәрә калкулыкларда көтүлекләр табарлар.
Раббы әйтә: «Сезнең кайсыгыз Раббыдан курка, Аның колының сүзен тыңлый? Караңгыда утсыз йөрүче Раббы исеменә өметләнсен, үзенең Алласына таянсын!
Караңгылыкта йөргән халык көчле яктылык күрде – зольмәт илендә яшәгәннәргә нур балкыды.
И Мәаб, Исраил өстеннән син көлгән идең түгелме?! Ул угрылык өстендә тотылган сыман, аның хакында сөйли башлауга, башыңны чайкый идең түгелме?!
Сез күңел ачасыз, тантана итәсез, Минем биләмәмне талаучы бабиллеләр! Болында бозау кебек сикерешәсез, тайлар кебек кешнисез,
Син аларга, Раббының сүзе мондыйдыр, диген: «Кеше, егылса, торырга тырышмасмы?! Юлында адашса, кире кайтмасмы?!
Чөнки Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Кул чабып, аяк тыпырдатып, Исраил җиренә карата нәфрәт белдергәнең, сөенгәнең өчен,
Исраил халкының биләмәсе ташландык булганга сөенгән өчен, Мин дә сиңа шуны эшләячәкмен: син, Сәгыйрь тавы, бөтен Эдом җире белән бергә бушап калачаксың. Шунда Минем Раббы икәнемне беләчәкләр».
Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: „Көнләшү утында янып, Мин бүтән халыкларга һәм бөтен Эдомга каршы Үз сүземне әйттем. Көтүлекләремне талар өчен, алар нәфрәтләнеп һәм сөенә-сөенә Минем җиремне яулап алдылар“».
«Ул көнне Давыт патшаның ишелгән йортын төзекләндерермен, тишек-ярыкларын ямап, җимерек урыннарын төзәтеп, аны әүвәлге хәленә кайтарырмын.
Туганың бәхетсезлегеннән көлергә, Яһүдә халкы һәлак булган көнне сөенергә, аларга каза килгәндә, авыз ерып шатланмаска иде сиңа.
Бала тапкандагы кебек газап чик, Сион-кыз, чөнки хәзер син, шәһәрне ташлап китеп, ачык кырда көн күрерсең. Син Бабилгә сөрелерсең, әмма шунда котылу да табарсың: Раббы сине дошман кулыннан йолып алыр.
«Кайда соң синең Раббы Аллаң?!» дип сораган дошманнарым моны күреп мәсхәрәгә калачак. Аларның, урам пычрагы сыман, аяк астында ятуына мин шаһит булачакмын.
Ул көнне Мин, Раббы, Иерусалимдә яшәүчеләрне яклаячакмын, һәм аларның иң көчсезе дә ул көнне Давыт кебек гайрәтле булачак, ә Давыт йорты алар алдыннан баручы Аллаһы яки Раббы фәрештәсе сыман булачак.
Әмма Минем исемне курку вә хөрмәт белән телгә алучылар өчен дөреслек кояшы чыгачак, аның нурлары сезгә шифа булачак, һәм сез абзардан чыккан бозаулар кебек чабып-уйнап йөриячәксез.
Караңгылыкта яшәүче халык көчле яктылыкны күрде. Үлем караңгылыгында яшәүчеләр өчен нур балкыды».
Сезгә хак сүз әйтәм: сез еларсыз, үкереп еларсыз, ә дөнья шатланыр; сез кайгырырсыз, әмма кайгыгыз шатлыкка әйләнер.
Гайсә тагын халыкка сөйләде. Ул: – Мин – дөнья яктылыгы. Минем артымнан баручы караңгылыкта йөрмәячәк, бәлки аның тормыш бирүче яктылыгы булачак, – дип әйтте.
Син аларның күзләрен ачарга, аларны караңгылыктан яктылыкка, шайтан хакимиятеннән Аллаһыга таба борырга тиешсең. Шунда аларның гөнаһлары кичерелер, Миңа булган иман аша изге ителгәннәр арасында урын алырлар алар», – диде миңа Хаким Гайсә.
«Караңгылыктан яктылык сибелсен», – дип, Аллаһы күңелләребезне яктыртты. Шулай Гайсә Мәсих йөзендә балкый торган Аллаһы даны безгә билгеле булды.
Безне эзәрлеклиләр, әмма Аллаһы безне ташламый. Безне бәреп төшерәләр, әмма һәлак булмыйбыз.
Шәһәр кояшның һәм айның яктыртуына мохтаҗ түгел, чөнки аны Аллаһының даны яктырта, яктырткычы исә – Бәрән.
Анда инде төн булмаячак, аларның яктырткыч белән кояш яктылыгына мохтаҗлыклары булмаячак, аларга Раббы Аллаһы нур чәчәчәк. Алар мәңге-мәңгегә патшалык итәчәкләр.