7 Мин исә өметемне Раббыга баглыйм, үземнең Коткаручымны көтәм, һәм Аллам мине ишетми калмаячак.
Йа Раббы, Синең коткаруыңа өмет баглыймын!
Ант эчте Раббы: «Мәлик-Садыйк дәрәҗәсендәге мәңгелек рухани син!» – диде, һәм Үз сүзеннән Ул кайтмаячак.
Явызлар җыенына нәфрәт саклыйм, яманнар яныннан урын алмыйм.
Бөкрәеп калдым, салынды башым, хәсрәт эчендә узадыр көннәрем.
Шуннан бозыкларга юлыңны өйрәтермен, һәм гөнаһлылар Сиңа борылыр.
Аның исемен данлап җырлагыз, шөһрәтенә мактау яудырыгыз!
Син, Хуҗа-Хаким, игелек вә бәхиллек ияседер, Үзеңә инәлгәннәрнең барсына чиксез мәрхәмәтеңне юллыйсың.
Аллаһы – Коткаручым минем; өметемне Аңа баглыйм һәм курыкмыйм, чөнки Раббы – минем көч-кодрәтемдер, мине Ул коткара!»
Кеше ул көнне күз карашын үзен Бар итүчегә юнәлтәчәк, күзләрен Исраилнең изге Алласына төбәячәк.
Ул көнне болай дип әйтәчәкләр: «Менә бу – безнең Аллабыз! Без Аңа өметләнеп торган идек, һәм Ул безне коткарды. Ул – безнең Аллабыз! Өметебезне Аңа баглаган идек, инде безне коткарган өчен шатланыйк, куаныйк!
Миңа йөзегез белән борылыгыз, җирнең бар тарафлары, шулчак сез котылып калырсыз, чөнки Мин – Аллаһы, башкасы юк!
Ягъкуб нәселеннән йөзен яшергән Раббыга өметләнәм һәм ышанам мин!
«Раббы – минем өлешем-язмышым», – дим үз-үземә, шуңа күрә мин Аңа өметләнәм.
Кадерләгән Аллабыз коткара алса, Ул безне ут булып кызган мичтән һәм синең кулдан да коткара алачак, патша.
Шулай булгач, Ягъкуб нәселе, үз Аллаңа кайт; игелек вә гаделлек синең юлдашың булсын, өметеңне һәрчак Аллаңа багла!
Йа Раббым, Сиңа ялварамын, чөнки сахрадагы көтүлекләр көеп бетте, барлык агачлар куырылды.
Күзәтү урынына – манарага менеп басыйм, Раббының миңа нәрсә әйтүен, зарлануыма каршы ни дип җавап бирүен көтим.
Чөнки әлеге вәхи киләчәктәге билгеле бер вакытка карый, һәм бу вакытның якынлашып килүе турында сөйли, алдамый; тиз генә гамәлгә ашмаса да көт син аны – һичшиксез киләчәк ул, тоткарланмаячак».
Әгәр хатын нәҗесләнмәгән, керсез булса, ул сау-сәламәт калачак һәм балалар тудыра алачак.