Biblia Todo Logo
Bìoball air-loidhne

- Sanasan -




Михә 7:18 - Изге Язма

18 Исән калган халкың-биләмәңнең гаеп эшләрен вә җинаятьләрен ярлыкаучы Синдәй берәр Аллаһы бармы икән тагын?! Синең ачуың гомерлек түгел, мәрхәмәт күрсәтергә яратасың Син.

Faic an caibideil Dèan lethbhreac




Михә 7:18
80 Iomraidhean Croise  

Яхшылык кылгач, башны түбән ияргә димени?! Яхшылык кылмыйсың икән, гөнаһ ишек төбендә посып торыр, сине сагалар. Ә син аңардан өстен бул!


болай диде: – И Раббы, Исраил Алласы! Югарыда, күкләр киңлегендә дә, түбәндә, җир йөзендә дә, Сиңа тиң булырдай алла бүтән юктыр. Син, Килешүгә тугры калган хәлдә, бөтен йөрәкләрен биреп хак юлыңнан йөрүче колларыңны мәрхәмәтеңнән аермыйсың.


Раббыга йөзегез белән борылсагыз, кардәшләрегез вә балаларыгыз, үзләрен әсир итүчеләр күз алдында рәхим-шәфкать табып, шушы җирләргә әйләнеп кайта алырлар, чөнки Раббы Аллагыз кызганучан вә рәхимле. Әгәр сез Аңа йөзегез белән борылсагыз, Ул да сездән йөзен чөермәс».


Колың һәм Синең Исраил халкың шушы тарафка йөз куеп дога кылганда, аларның ялварулары Сиңа килеп ирешсә иде; Үзең яшәгән күкләр киңлегеннән торып, безне ишетсәң һәм кичерсәң иде.


алар Сиңа буйсынырга теләмәде һәм Син күрсәткән могҗизаларны исләренә төшермәде; алай гына да түгел, үҗәтләнеп, коллыкка кире кайтыр өчен, үзләренә юлбашчы сайлап куйды. Ләкин Син – кичерүчән, кызганучан вә рәхимле, сабыр-түзем вә чиксез мәрхәмәтле Аллаһы: Син аларны ташламадың.


Син биектән торып тауларны сугарасың, җимешләрең белән җир өстен тутырасың.


Чөнки яшәү чыганагы Синдәдер; Синең нурыңнан без яктылык алабыз.


Әйтегез Аллаһыга: «Кылган гамәлләрең никадәр дәһшәтле! Көч-кодрәтеңнең чиге юк! Каршыңда дошманнарың тез чүгә, – диегез. –


Бөтен җир йөзе Сиңа сәҗдә кыла, Сиңа, Синең исемгә мәдхияләр җырлый».


Шанлы исеме мәңге мөбарәк булсын, бөтен җир йөзенә Аның дан-шөһрәте җәелсен! Амин, амин!


«Һәммәсе шунда туган», – дип әйтер кешеләр, Сионны телгә алып. Аллаһы Тәгалә аны Үзе ныгыткандыр.


Син кешеләрне ташу суыдай агызып китәсең; алар төнге төш кебек, таң атканда шытып чыккан үлән кебек: үлән иртән яшелләнеп чәчәк ата, ә кичен корып кибә.


Безнең язык эшләр – Синең алдыңда, яшерен гөнаһларыбыз – якты йөзең каршысында.


Илаһлардан кайсысы Сиңа тиң, әй Раббым?! Кем Синең кебек бөек изгелектә?! Кем Синең кебек данлыклы һәм могҗизалар тудыручы?!


һәм: – Әй Хуҗа-Хакимем! Әгәр мин Синең күз алдыңда илтифат казанганмын икән, зинһар өчен, безнең белән бар, Хуҗа-Хакимем! Бу халыкның үҗәт булуына карамастан, безнең хилаф эшләребезне һәм гөнаһларыбызны кичер! Безне Үзеңнең биләмәң итеп ал, – диде.


«Килегез, бергәләп уйлашыйк, – ди Раббы. – Гөнаһларыгыз куе кызыл төстә булса да, үзегез кардай ап-ак калырсыз; гөнаһларыгыз карасу-кызыл төстә булса да, үзегез ап-ак йонга охшарсыз.


Җирле халыктан берсе дә инде «мин хастамын» дип әйтмәс, чөнки ул халыкның гөнаһлары кичерелер.


Чынлап та, авыр кайгы миңа файдага булды, яратканга күрә Син мине һәлакәт чокырыннан коткардың, минем бөтен гөнаһларымны җилкәң аша ыргытып юк иттең.


Шулай итеп, Аллаһыны кем белән чагыштыра, нинди зат белән тиңләштерә аласыз?!


«Мине кем белән чагыштырырсыз?! Кем Минем белән тиңләшә ала?!» – ди изге Зат.


Синең җинаятьләреңне Үзем хакына Мин, бары Мин сызып ташлаячакмын һәм гөнаһларыңны да искә алмаячакмын.


Синең җинаятьләреңне – томан, гөнаһларыңны болыт кебек куып таратачакмын. Миңа кайт, чөнки Мин сине йолып алдым», – ди Раббы.


Яман кеше – үзенең юлын, бозык кеше үзенең ниятләрен калдырып, Раббыга әйләнеп кайтсын, һәм Ул аңа рәхим-шәфкать күрсәтер, Аллабызга килсен: ярлыкауга Ул бик юмарт.


Озын юлда син арыдың, ләкин: „Өметем бетте!“ – дип әйтмәдең, яңа көч таптың, хәлсезлек сизмәдең.


Мин сездән һәрчак гаеп эзләмәм, бертуктаусыз ярсуымны түкмәм, юкса Минем хозурымда кешеләрнең рухы, Мин барлыкка китергән җаны хәлдән таяр иде.


Яшь егет үзенә хатын итеп кыз кешене алган кебек, угылларың да сине мәңгегә үзенә алыр; кияү үзенең кәләшенә ничек сөенсә, синең Аллаң да сиңа шулай сөенер.


Әй Раббы, безгә булган ачуыңны тыйсаң, гаеп эшләребезне исеңдә мәңге тотмасаң иде! Карап бак: без барыбыз да – Синең халкың!


Иерусалим өчен сөенермен, халкым өчен шатланырмын Мин. Анда елау да, үкерүләр дә бүтән ишетелмәс,


Төньяк тарафка юл алып, Минем сүзләремне җиткер! Раббы болай дип әйтә, диген: «Миннән йөз чөергән Исраил, кире кайт! Моннан ары Мин сиңа ачу тотмам, чөнки Мин мәрхәмәтле, мәңге ачуланып тормам.


Шулай һәрвакыт ачулы булырсың микәнни? Беркайчан ачуың онытылмас микәнни?» – дидең син, әмма шулай дип әйтсәң дә, үзең һаман явызлык кыласың.


Углым Эфраим Миңа кадерле түгелмени?! Яраткан балам түгелмени ул?! Аны еш кына шелтәләсәм дә, һаман җылылык белән искә алам; йөрәгем аны уйлап борчыла, һәм Мин аңа рәхим-шәфкатемне күрсәтермен! Бу – Раббы сүзе».


Шулчак инде беркем дә үзенең дустын яисә туганын: «Раббыны танып бел!» – дип өйрәтмәс, инде һәммәсе: олысы да, кечесе дә Мине үзе танып белер, – дип әйтә Раббы, – чөнки Мин аларның җинаятьләрен кичерермен, гөнаһларын бүтән искә алмам.


Аларга игелек кылудан Мин куаныч табармын, бөтен йөрәгемне вә күңелемне биреп, аларны, һичшиксез, шушы урында төпләндерермен.


Минем алда кылган гөнаһларыннан аларны пакьләрмен, барлык җинаятьләрен, Миңа каршы оештырган фетнәләрен гафу кылырмын.


– Шул көннәрдә, шул вакытларда, – дип белдерә Раббы, – Исраилнең җинаятен эзләрләр, ләкин тырышулары юкка булыр; Яһүдәнең гөнаһын эзләрләр, әмма берни тапмаслар, чөнки Үзем исән калдырган кешеләрне Мин кичерермен.


Әгәр мактана икән, Мине Раббы дип танып белүе белән, Минем күңелгә хуш килгән мәрхәмәт, гаделлек вә хаклыкка таянып эш итүем белән мактансын! Бу – Раббы сүзе».


Әллә Мин явыз кешенең үлүен телимме?! – дип белдерә Хуҗа-Раббы. – Әүвәлге шөгылен ташлап исән калуын теләмиммени Мин аның?!


Әйт аларга: «Мин Үземнең бар булуым белән ант итәм, – дип белдерә Хуҗа-Раббы, – Мин явыз кешенең үлемен түгел, ә бәлки аның яман юлдан чыгып исән калуын телим. Кире борылыгыз, яман юлыгыздан кире борылыгыз! Нигә үләргә сезгә, Исраил халкы?!»


Ул кылган гөнаһларның берсе дә искә алынмаячак; дөрес вә тәкъва гамәлләр кылса, ул һичшиксез исән калачак».


Хуҗа-Хаким, Аллабыз шәфкатьле вә кичерүчән, без исә Аңа каршы баш күтәрдек,


Әй Исраил, Раббыга, үз Аллаңа кире кайт, чөнки син гөнаһларың аркасында түбән тәгәрәдең.


«Хыянәтләрен кичерермен, үзләрен йөрәгемә якын күреп яратырмын, чөнки аларга булган ачуым басылды инде, – ди Раббы. –


Раббы исемен телгә алып, Аңа мөрәҗәгать иткән һәркем котылып калыр, чөнки, Раббы әйткәнчә, Сион тавына вә Иерусалимгә качып киткәннәр котылу табар.


Раббы болай ди: «Җинаять өстенә җинаять эшләгән, рәхим-шәфкать белмичә, кылычын күтәреп, кардәшен эзәрлекләгән, ачуы һаман дөрләп, ярсуы һаман янып торган Эдомны җәзасыз калдырмам:


Раббы миннән: – Нәрсә күрәсең, Амос? – дип сорады. Мин: – Кургаш асма! – дип җавап бирдем. Шуннан Хуҗа-Хаким әйтте: «Инде менә халкым Исраилне асма ярдәмендә тикшерәмен; моннан ары Мин аны кызганмаячакмын!


– Син нәрсә күрәсең, Амос? – дип сорады миннән Раббы. Мин: – Кәрзин тулы өлгергән җимеш күрәм, – дидем. Шунда Раббы: «Халкым Исраилнең дә соңгы көне килеп җитте, моннан ары Мин аны кызганмаячакмын! – диде. –


Раббыга ул шундый дога кылды: – И-и Раббы, шушылай буласын өйдә чакта ук әйтмәдеммени?! Шуңа күрә Таршишка качмакчы булдым да инде, чөнки белә идем: Син кызганучан вә рәхимле, түзем-сабыр вә үтә мәрхәмәтле, бәла-каза җибәрергә дигән уеңнан кире кайтучан Алласың.


Әй Ягъкуб нәселе, Мин, һичшиксез, сезнең барыгызны бергә җыячакмын, Исраилнең исән калган халкын, һичшиксез, бергә туплаячакмын; сарыкларны – абзарга, көтүне көтүлеккә туплагандай, Мин аларны бергә җыячакмын, һәм бу урын кешеләр белән тулачак».


Әнә шул аксакларны һәм сөргенчеләрне Мин көчле бер халык кылырмын һәм, шушы көннән башлап, алар өстеннән Сион тавында мәңге хакимлек итәрмен.


Хактыр: авырлы хатын бала тапканчыга һәм исраилиләр янына бөтен туганнары әйләнеп кайтканчыга кадәр Раббы Исраил халкын дошман кулына тапшырыр.


И Раббы, Үз халкыңны – Үзең сайлап алган көтүеңне – кулыңдагы таягың белән саклап йөрт. Тирә-якта уңдырышлы җирләр булса да, алар урман-чытырман арасында көн күрәләр. Инде алар, элекке заманнардагы кебек, Башан вә Гилыгад көтүлекләрендә утлап йөрсеннәр иде.


Раббы Аллаң, сиңа котылу алып киләчәк гаярь Сугышчы, синең белән! Синең өчен сөенәчәк Ул, мәхәббәте белән сине тынычландырачак, җырлар җырлап, синең өчен тантана итәчәк», – дип әйтерләр.


Ягъкуб токымы бәла-каза күрмәс, Исраил халкына бәхетсезлек килмәс. Аларның Раббы Алласы – яннарында, һәм алар Аны үзләренең патшасы дип игълан итәләр.


Шатланырга, күңел ачарга безнең сәбәп бар, чөнки синең энең үлгән иде, ә хәзер терелде, югалган иде – табылды», – дип әйткән.


шулай ук тәүбәгә килү һәм гөнаһларның кичерелүе турындагы хәбәр Иерусалимнән башлап барча халыкларга Аның исеменнән вәгазь кылынырга тиеш, – диде. –


Аңа Аллаһының җавабы нинди булды соң? «Ялган илаһ Багал каршында тезләнеп, аңа табынмаган җиде мең кешене Мин Үзем өчен саклап калдым».


«Әй Ешурун, синең Аллаңа тиң юк! Үзенең кодрәте белән Ул сиңа ярдәмгә, болытларга атланып, күк буйлап чаба.


Рәхимлелек күрсәтмәгәннәргә хөкем рәхимсез булыр. Рәхимлелек исә хөкемнән өстен тора!


Шуннан алар, чит илаһлардан баш тартып, Раббыга табына торган булдылар, һәм исраилиләрнең җәфа чигүләренә Ул тыныч кына карап тора алмады.


Lean sinn:

Sanasan


Sanasan