12 Бу шәһәрдә байлар җәбер-золым кыла, халкы ялганлаша, телләре дөрес сүз сөйли белми.
Күкне вә җирне яраткан Раббыдан килер миңа ярдәм!
Түрәләрең синең – фетнәчеләр, угрылар белән бергә эш итүчеләр; аларның һәммәсе ришвәт алырга ярата, бүләк артыннан куа, ятимнең хакын хакламый, тол хатынның гозере аларга барып җитми.
Иерусалим абынды, Яһүдә егылды, чөнки аларның сүзләре вә гамәл-эшләре Раббыга, Аның шөһрәтенә каршы юнәлгән.
Күкләр Хуҗасы Раббының йөзем бакчасы – Исраил халкы ул, Яһүдә кешеләре – Аның яратып утырткан үсентеләре. Гаделлек урнашыр дип көткән иде Ул, тик кан кою килеп чыкты; дөреслек көткән иде, тик аһ-зар гына ишетте.
Аларның телләре – үтергеч ук, авызлары мәкер белән тулган; якыны белән дусларча сөйләшсә дә, күңеленнән, ничек алдарга икән моны, дип уйлап тора.
Исраилне дәвалаганда, Эфраимнең гаделсезлеге һәм Самареянең явызлыгы ачыкланды: алар хәйлә-мәкер илә эш итәләр, караклары йортларны баса, юлбасарлары урам буйлап талап йөри.
Миннән читләшкән өчен кайгы аңа! Миңа каршы күтәрелгән өчен, һәлакәткә дучар булсын! Мин аны йолып алырга омтылам, ул исә Миңа яла яга.
Раббы болай ди: «Җинаять өстенә җинаять эшләгән, Раббы кануныннан ваз кичеп, Аның кагыйдәләрен тотмаган, ата-бабалары табынган ялган потларга ияреп, туры юлдан язган Яһүдәне җәзасыз калдырмам:
Сез фил сөяге белән бизәлгән ятакларда ятасыз, түшәкләрегездә назланасыз, көтүдәге иң яхшы бәрән ите, утлаудагы иң симез бозау ите белән тукланасыз.
Ул көнне бусага аша атлап чыгучыларны, көчләү, алдау юлы белән җыйган малны хуҗа йортына китерүчеләрне җәзалармын.
Аның түрәләре – үкерүче арысланнар, хакимнәре – ач бүреләр: табышларыннан иртәнгә сөяк тә калмый.
Яһүдиләр, әйтелгәннәрне дөрес дип раслап, бу гаепләүләргә кушылдылар.
«Ачык кабер базыдыр бугазлары, телләре белән алдыйлар, елан агуы сеңгән сүзләренә».