9 Исраилнең кулы дошманнарына каршы күтәрелсен – аларның һәммәсе кырылып бетсен!
кораблар күккә чөелгән, тирән чоңгылларга төшкән – диңгезчеләрнең афәттән җаннары кысылган.
очраган һәрберсе мыскыл итә, авызын ыржайтып, башын кырын салып:
Кулымны сиңа таба сузып, юшкыныңны селте белән чистартырмын, бөтен пычрагыңны юк итәрмен.
Алар көнбатышта пелештиләр җилкәсенә менеп атланыр, бергәләшеп көнчыгыш кабиләләрен талар, Эдом белән Мәабка кул сузар, аммониләрне буйсындырыр.
И Раббы, Синең кулың сугарга дип югары күтәрелгән, ләкин явызлар моны күрми. Халкың өчен ашкынып-атлыгып торуыңны күреп, алар хурлыкка калсын, дошманнарыңа әзерләнгән ут-ялкының аларны ялмап алсын.
«Хәзер Мин торып басам, – ди Раббы, – инде урынымнан кузгалам, югары күтәреләм.
Шул чагында Раббы фәрештәсе, килеп, Ашшур гаскәре туктаган урында йөз сиксән биш мең кешене һәлак итте. Иртәгесен уянсалар – бөтен әйләнә-тирә мәет белән тулган.
Патшаларның тәхетләрен җимерәчәкмен һәм мәҗүси патшалыкларның көчен юкка чыгарачакмын. Сугыш арбаларын, йөртүчеләре белән бергә, әйләндереп атачакмын. Атлар абынып егылачак, җайдаклары исә бер-берсенең кылычыннан һәлак булачак.
Эфраимдәге сугыш арбаларын, Иерусалимдәге атларны ул юк итәр; сугыш җәяләре дә сынар. Халыкларга ул иминлек игълан итәр, аның хакимлеге бер диңгездән икенче диңгезгә, елгадан җир читенә кадәр таралыр».
Ә инде үзләре өстеннән патшалык итүемне теләмәгән дошманнарымны монда китерегез һәм күз алдымда үтерегез».
Барлык дошманнарын Үз аягы астына салганчы, Мәсих патшалык итәргә тиеш бит.