11 Илегездәге калаларны вәйран кылырмын, ныгытмаларыгызны җир белән тигезләрмен.
Җирегез ташландык хәлгә килгән, калаларыгыз көлгә әйләнгән; кырларыгыз уңышын күз алдыгызда чит-ятлар ашап ята – бар нәрсәгезне алар вәйран итте.
Син Үзеңнең халкыңны – Ягъкуб нәселен ташладың, чөнки алар Шәрык халыкларының гореф-гадәтләренә ияреп киттеләр, пелештиләргә охшап сихерчелек кылырга өйрәнделәр, чит-ятлар белән аралаша башладылар.
Үз халкы мәзбәхләрнең ташын акташны ваклагандай чәрдәкләп бетерсә, алиһә Аширә хөрмәтенә куелган баганаларны һәм хуш исле сумала-майлар көйрәтү мәзбәхләрен җимерсә, гөнаһлардан арыну билгесе шул булыр, һәм Ягъкубның гөнаһлары йолыныр.
Мин шунда: – И Хуҗа-Хаким, бу хәл күпме дәвам итәр икән? – дип сорадым. Ул болай диде: «Шәһәрләр бушап, анда кешеләр яшәми башлаганга, йортлар кешесез калып, бу җир тәмам бушап калганга кадәр.
Ягъкубның барлык торакларын Хуҗа-Хаким юк итте, аямады, ачуы чыгып, Яһүдәнең ныгытмаларын җимерде, патшалыкны һәм аның түрәләрен, мәсхәрәләп, җиргә егып салды.
Син: „Коймалар белән әйләндереп алынмаган торак урыннарда тыныч-имин яшәүче халык өстенә барам – диварлары да, бикләре дә, капкалары дә юк аларның.
халык өстенә сугыш гөрелтесе ябырылыр; Шалман, аналары белән бергә балаларны үтереп, Бәйт-Арбелне җимергән сыман, сезнең барлык ныгытмаларыгыз шулай җимерелер.
Гайрәт ияләрен кинәттән тар-мар итәр Ул, кальгаларны җир белән тигезләр!
Шуннан ул миңа әйтте: «Күкләр Хуҗасы Раббының Зеруббабелга әйткән сүзе мондыйдыр: „Гаскәр белән дә, көч белән дә түгел, бәлки Минем Рухка таянып уңышка ирешерсең.