6 «Шуңа күрә Самареяне хәрабәләр өеменә, йөзем үрчетә торган урынга әйләндерермен, – ди Раббы, – шәһәр ташларын үзәнлеккә аударып, нигезенә кадәр җимерермен!
Әгәр инде ул кайсы да булса шәһәргә кереп качарга уйласа, бөтен Исраил шул шәһәр янына арканнарын алып килеп, әлеге шәһәрне елгага сөйрәп төшерербез, аңардан бер генә таш әсәрен дә калдырмабыз.
һәм өч елдан шәһәр аның кулына күчте. Хизәкыйя хакимлегенең алтынчы елында, димәк ки, Исраил патшасы Һошея хакимлегенең тугызынчы елында, Самарея җиңелде.
Хизәкыйя патша хакимлегенең дүртенче елында, димәк ки, Исраил патшасы Элаһ углы Һошея хакимлегенең җиденче елында, Ашшур патшасы Шалманесер, Самареягә һөҗүм итеп, аны камалышка алды,
Ишетмәдеңмени? Мин моны инде күптән әзерләгән, борын заманнарда ук алдан ниятләп куйган идем, хәзер исә тормышка ашырдым – ныгытылган калаларны синең кулың белән хәрабәләр өеменә әйләндердем.
Дәмәшкъ турында әйтелгән пәйгамбәрлек сүзе. «Менә, Дәмәшкъ калалар исәбеннән чыгарып ташланачак, хәрабәләр өеменә әвереләчәк.
Мәабның нык-биек диварларын Ул җимерәчәк, җиргә аударып көл-тузан итәчәк.
Син шәһәрләрне таш өеменә әйләндердең, ныгытылган калаларны хәрабә иттең; чит-ят кешеләрнең ныгытмалары җимерелде, алар инде беркайчан да тергезелмәс.
Самарея тауларында янә йөзем бакчалары утыртырсың; аларны утырткан бакчачылар уңышны да үзләре җыяр.
Әй Бабил, син, таудай булып, бөтен дөньяны һәлак итәсең, шуның өчен Мин сиңа каршы күтәрелермен, – дип белдерә Раббы, – сиңа таба кулымны сузып, кыя башларыннан түбән таба тәгәрәтермен, янып күмерләнгән тау итәрмен сине.
Бабил – хәрабәләр өеменә, чүл бүреләре сыена торган урынга әйләнер, коточыргыч бер нәрсәгә әверелер, адәм мыскылына калыр, һәм анда һичкем яшәмәс.
«Иерусалимне ташлар өеме, чүл бүреләре өчен сыену урыны итәм, Яһүдә шәһәрләрен кеше яшәми торган чүлгә әйләндерәм!» – ди Раббы. Раббыдан мин:
Алтын әнә ничек төсен югалтты, алтынның иң яхшысы тоныкланып калды! Изге асылташлар һәрбер урам чатында аунап ята!
Сез агартып сылаган диварны нигезенә кадәр җимереп җиргә егармын, аның белән бергә үзегез дә һәлак булырсыз; һәм Минем Раббы булуымны белерсез.
Фәкыйрьне аяк астына салып таптыйсыз, ирексезләп, аның ашлыгын аласыз. Әнә шуның өчен сез, шома ташлардан йорт салсагыз да, анда яшәмәссез, гүзәл йөзем бакчалары үстерсәгез дә, җимешеннән шәраб татымассыз!
Хуҗа-Раббы Үз затыннан ант итә, Күкләр Хуҗасы Раббы болай ди: «Ягъкуб токымының тәкәбберлеген күреп җирәнәм, кальгаларына нәфрәтләнеп карыйм; аларның шәһәрен Мин бар мал-мөлкәте белән бергә дошманнары кулына тапшырачакмын!»
Сезнең аркада Сионны басу кебек сөрәчәкләр, Иерусалим хәрабәләр өеменә әйләнәчәк, һәм Аллаһы йорты урнашкан тау урман белән капланачак.
Халкыңны һәм Үзең май сөрткән затны коткарыр өчен киләсең Син. Явызларның башлыгын тар-мар итәсең, аны баштанаяк шәрә калдырасың.
Ә Гайсә: – Боларның һәммәсен да күрәсезме? – диде. – Сезгә хак сүз әйтәм: монда таш өстендә таш калмаячак, бар нәрсә җимереләчәк!