3 Гайсә, кулын сузып, аңа орынды һәм: – Әйе, телим. Тазарын! – диде. Шунда ук махаулы кеше тазарды.
Аллаһы: – Яктылык булсын! – дип боерды, һәм яктылык булды.
Нагаман ачуланып китеп барды. – Пәйгамбәр яныма чыгар, Раббы Алласының исемен атап, авырткан урынга кулын салыр, махау зәхмәтеннән арындырыр, дип уйлаган идем.
Һәм ул, Аллаһы кешесе кушканча, Үрдүнгә җиде тапкыр чумып чыкты; шуннан соң тәне сабый баланыкы сыман яңарып калды, һәм ул чистарынды.
Сынап карагыз да күрегез: никадәр игелекле Раббы! Аңа сыгынган кеше бәхетледер!
– Хәзер кулыңны яңадан куеныңа тык, – диде Раббы, һәм Муса янә кулын куенына тыкты, ә кулын кире алганда, тәненең башка урыннары кебек, ул сәп-сәламәт иде.
Шуннан соң Ул теге кешегә: – Кулыңны суз! – диде. Ул кулын сузды, һәм кулы савыкты. Икенчесе кебек үк исән булды.
Гайсә аны кызганды һәм, кулын сузып, аңа орынды да: – Әйе, телим. Тазарын! – диде.
Ул, торып, җилне тыйды, ә күлгә: – Шаулама, тынычлан! – дип боерды. Җил туктады, һәм әйләнә-тирәдә тынлык урнашты.
Баланың кулыннан тотып, Гайсә аңа: – Талита, кум! («Кызым, сиңа әйтәм, тор!») – диде.
күккә карап, тирән итеп сулыш алды да чукрак кешегә: – Эффата! («Ачыл!») – диде.
Йөгерә-чаба халык җыелганны күреп, явыз рухка Гайсә: – Телсез һәм чукрак рух! Мин сиңа боерамын: чык аңардан һәм моннан ары һичкайчан керәсе булма! – дип әмер бирде.
Шулай ук Элиша пәйгамбәр заманында да Исраилдә махаулылар күп иде, әмма сүрияле Нагаманнан башка бер генә махаулы да тазарынмады.
Гайсә, кулын сузып, аңа орынды һәм: – Әйе, телим. Тазарын! – диде, һәм әлеге кеше шундук махаудан арынды.
Аннары Гайсә, алар янына килеп, табутка кулын тидерде. Табутны күтәреп баручылар туктадылар, һәм Гайсә: – Егет, сиңа әйтәм, тор! – диде.
Шулай дигәннән соң Ул көчле тавыш белән: – Элгазар! Чык! – диде.
Башка беркем дә кылмаган эшләрне алар арасында күрсәтмәгән булсам, аларның гөнаһта гаепләре булмас иде; ә хәзер аларны күрделәр һәм Миңа да, Атама да нәфрәтләнәләр.
Ата үлгәннәрне терелтеп җанландырган кебек, Углы да, кемне теләсә, шуны җанландыра.