9 Хуҗа-Хаким, Аллабыз шәфкатьле вә кичерүчән, без исә Аңа каршы баш күтәрдек,
Гәдкә Давыт болай дип җавап кайтарды: – Миңа бик авырдыр, ләкин адәм кулыннан җәза алганчы, Раббы кулыннан җәза күрүең хәерлерәк, чөнки Аның рәхим-шәфкате чиксездер.
Колың һәм Синең Исраил халкың шушы тарафка йөз куеп дога кылганда, аларның ялварулары Сиңа килеп ирешсә иде; Үзең яшәгән күкләр киңлегеннән торып, безне ишетсәң һәм кичерсәң иде.
Әмма Үзеңнең чиксез шәфкатьлелегең аркасында аларны тәмам кырып бетермәдең һәм ташламадың, чөнки Син – кызганучан вә рәхимле Аллаһы.
Патша өчен Аллаһы куаныч чыганагы булсын! Аллаһы белән ант иткәннәр Аны данга күмсен, ялган таратучыларның исә авызы томалансын!
«Һәммәсе шунда туган», – дип әйтер кешеләр, Сионны телгә алып. Аллаһы Тәгалә аны Үзе ныгыткандыр.
Яман кеше – үзенең юлын, бозык кеше үзенең ниятләрен калдырып, Раббыга әйләнеп кайтсын, һәм Ул аңа рәхим-шәфкать күрсәтер, Аллабызга килсен: ярлыкауга Ул бик юмарт.
Раббының безнең өчен башкарган бөтен гамәлләре хакына мин Аның мәрхәмәтен игълан итәрмен, рәхим-шәфкате вә чиксез мәрхәмәте белән Исраил халкына күрсәткән зур игелеген мактармын!
Җинаятьләребез безгә каршы сөйләсә дә, Үз исемең хакына безгә ярдәм ит, Раббы! Хактыр: без Синнән күп мәртәбәләр йөз чөердек, Сиңа каршы гөнаһ кылдык.
Ләкин Исраил халкы чүлдә Миңа каршы баш күтәрде; Минем кагыйдәләрем буенча гамәл кылмады һәм кануннарымны үтәмәде (гәрчә аларны үтәгән кеше исән калган булыр иде), Минем шимбә көннәремне дә тәмам бозды; шуннан Мин, ярсуымны аларга яудырачакмын һәм аларны чүлдә һәлак итәчәкмен, дидем.
Синең алда гөнаһлы без. Бозык вә яман эшләр кылдык, Сиңа каршы баш күтәрдек, боерыкларыңнан вә карарларыңнан читкә тайпылдык,
Синең колларың булган пәйгамбәрләрнең безнең патшаларга, түрәләргә, ата-бабаларга, ил халкына Синең исемнән сөйләгән сүзләренә колак салмадык.
И Хуҗа-Хакимем, дөреслек Синең якта, ә безнең – Сиңа каршы чыгып хыянәт иткән өчен, төрле илләргә сөрелгән, якында яисә еракта яшәгән Яһүдә вә Иерусалим кешеләренең, барча исраилиләрнең йөзенә кара ягылган бүген.
И Раббым! Патшаларыбыз да, түрәләребез дә, аталарыбыз да – барыбыз рисвай булдык, чөнки Сиңа карата гөнаһ эш кылдык.
Раббыга ул шундый дога кылды: – И-и Раббы, шушылай буласын өйдә чакта ук әйтмәдеммени?! Шуңа күрә Таршишка качмакчы булдым да инде, чөнки белә идем: Син кызганучан вә рәхимле, түзем-сабыр вә үтә мәрхәмәтле, бәла-каза җибәрергә дигән уеңнан кире кайтучан Алласың.