20 Үзем, халкым Исраил кылган гөнаһларны танып, мин һаман сөйли, дога кыла бирдем. Алламның изге тавы хакына Раббы Аллама ялваруымны дәвам иттем.
Эзра, Аллаһы йорты каршында йөзтүбән капланып, елый-елый гөнаһларын таныган, дога кылган чагында, аның янына бик күп исраилиләр – ир-ат, хатын-кыз вә бала-чага җыелды, алар да ачыргаланып күз яшьләре түкте.
Мин колыңны игътибар белән тыңласаң иде, күзләреңне ачык тотсаң иде. Шул чагында Син Үзеңнең колларың – исраилиләр хакында көне-төне Синең алдыңда догалар укуымны, алар кылган, үзем һәм атам йорты кылган гөнаһларны тануымны ишетер идең.
Ул хаклык вә гаделлек сөя; Раббының мәрхәмәте бөтен дөньяны иңли.
Җир йөзендә бер дә гөнаһка кермәгән, гел изгелек юлында булган тәкъва кеше юк.
изге тавыма алып киләм һәм Үземнең гыйбадәтханәмдә сөенечкә күмәм. Мәзбәхемдә алар китергән тулаем яндыру корбаннарын вә бүтән корбаннарны Мин хуш күрермен. Минем йортым барча халыклар өчен дога кылу йорты дип аталыр».
Раббыга дәшкәндә, Ул сиңа җавап бирер, ярдәмгә чакырганда, „Мин биредә!“ дип әйтер. Башкаларга кидергән камытыңны җимереп ташласаң, бармак төбәп кешеләрне мәсхәрәләүдән туктасаң,
– Аһ, беттем, – дидем мин шунда, – күзләрем Патшаны, Күкләр Хуҗасы Раббыны күрде, гәрчә иреннәрем нәҗес, яшәвем дә нәҗес авызлы халык арасында булса да.
Алар чакырганчы ук, Мин инде җавап бирермен, сөйли башлаганчы ук ишетермен.
Әлеге кеше үзенең сүзен дәвам итте: – Курыкма, Даниил! Һәммә нәрсәне дөрес аңлар өчен, Аллаң алдында түбәнчелек күрсәтергә дип йөрәгеңне беркеткән беренче көннән үк синең сүзләрең кабул булды; һәм менә мин синең сүзләрең буенча килеп җиттем.
Ул көннәрдә мин, Даниил, инде өч атна зур кайгыда идем.
Шуннан ул гүзәл изге тау белән диңгез арасында үзенең мәһабәт чатырларын корып җибәрер; тик шул җирдә әҗәлен табар, һәм азаккы сәгатендә аңа ярдәм кулы сузучы булмас.
И Хуҗа-Хакимем, Синең хаклылыгыңа өметләнеп ялварып сорыйм: Үз шәһәрең Иерусалимнән, Синең изге тавыңнан ачуың вә ярсуың китсә иде. Гөнаһларыбыз, аталарыбызның хилаф эшләре аркасында Иерусалим вә Синең Үз халкың әйләнә-тирәдә яшәүчеләрнең мәсхәрәсенә калды.
Раббы болай ди: – Мин, яңадан Сионга кайтып, Иерусалимдә яшәячәкмен; Иерусалим – тугрылык шәһәре, һәм Күкләр Хуҗасы Раббының тавы Изге тау дип аталачак.
Дога кылып бетергәч, алар җыелып торган урын селкенеп китте, һәм барысы да Изге Рух белән сугарылдылар. Шушы хәлдән соң имандашлар Аллаһы сүзен кыюлык белән сөйли башладылар.
чөнки барысы да гөнаһ кылдылар һәм Аллаһының даныннан мәхрүм калдылар.
Без барыбыз да төрлечә абынабыз бит. Сүз белән гөнаһ кылмый торган кеше камил, ул үзенең бөтен тәнен тыя белә.
Мине Рух биләп алды һәм фәрештә мине зур һәм биек тауга күчерде. Ул миңа Аллаһыдан, күктән төшүче изге Иерусалим шәһәрен күрсәтте.
Мин Аллаһы яныннан, күктән төшеп килүче кияве өчен бизәнеп әзерләнгән кәләштәй изге шәһәр – яңа Иерусалимне күрдем.