2 Күз алдыма килгән әлеге күренештә мин үземне Элам өлкәсендәге Шушан ныгытмасында, Улай елгасы буенда күрдем.
Шемның угыллары: Элам, Ашшур, Әрпәхшәд, Луд, Арам.
Шул заманнарда булган хәлләр ки, Шинар патшасы Амрафел, Элласар патшасы Ариох, Элам патшасы Кедорлагомер һәм Гоим патшасы Тидал,
Хәкәлия углы Нәхәмия сүзләре. Фарсы патшасы Артахшаста хакимлегенең егерменче елында, Кисләү аенда мин Шушан кальгасында идем.
Аның тәхете Шушан каласындагы кальгада урнашкан иде. Хакимлегенең өченче елында ул, барлык түрәләрен, үз хезмәтендәге кешеләрне, шулай ук Фарсы һәм Мадай гаскәрбашларын, өлкә хакимнәрен һәм башлыкларын мәҗлескә җыеп,
Патшаның боерык-фәрманы игълан ителеп, күп кызлар Шушан башкаласына – Һегәй кул астына җыйналган вакытта, Эстер дә патша сараенда патша хатыннарын саклаучы Һегәй карамагына алынды.
Патша әмерен үтәргә ашыгып, чапкыннар юлга чыктылар. Башкала Шушанда әмерне игълан иткәннән соң, шәһәр халкы аптырап калды. Ә патша белән Һәмән шәраб эчәргә утырдылар.
Эстер әйтте: – Безне күрәлмаучы явыз дошман – Һәмәндер! Ахашверош патша белән мәликә Эстердән Һәмәннең коты алынды.
Патша яныннан Мәрдәкәй патшаныкы сыман зәңгәр вә ак төстәге киемнән, җете кызыл нәфис җитеннән эшләнгән япанчадан чыкты; аның башында таҗ иде. Шушан халкы куанышып күңел ачты.
Башкала Шушанда үтерелгән кешеләрнең санын шул көнне үк патшага җиткерделәр.
Шушандагы яһүдиләр Адар аеның ундүртенче көнендә дә бергә тупландылар һәм өч йөз кешене үтерделәр, әмма аларның мал-мөлкәтенә кул озайтмадылар.
Ул көнне Хуҗа-Хаким кабат Үзенең кулын сузачак һәм Үз халкыннан исән калганнарны Ашшурдан, Мисырдан, Патростан, Хәбәшстаннан, Эламнан, Шинардан, Хаматтан, диңгез ярларындагы төбәкләреннән кире кайтарачак.
Миңа куркыныч бер вәхи килеп иреште: «Хыянәтче сата, талаучы талый. Элам, һөҗүмгә бар! Мадай, камап ал! Бабил китергән барлык аһ-зарга Мин чик куячакмын!»
Зимри, Элам, Мадай илләренең барлык патшаларына;
Утызынчы елда, дүртенче айның бишенче көнендә Яһүдә сөргенчеләре белән Кебар елгасы буенда көн күргәндә, күк капусы ачылып, миңа Аллаһыдан күренеш иңде.
Элам да шунда. Аның кабере һәлак булганнар, кылычтан егылган күп санлы халкының каберләре белән уратып алынган. Җирдә яшәүчеләрнең котларын алып торган эламлылар сөннәтсез килеш түбәнге дөньяга төшкәннәр, упкынга төшкәннәр белән бергә хурлыкка калганнар.
Беренче айның егерме дүртенче көнендә, мул сулы Диҗлә елгасы буенда басып торганда,
Мин, Даниил, хафага төштем, күргәннәрем мине борчуга салды.
Һәм Даниил болай диде: – Төнлә төшемдә мин, Даниил, шуны күрдем: һәр дүрт тарафтан күкләрдән иңгән җилдән бөек диңгез котырынырга тотынды;
Белшассар патша хакимлегенең өченче елында миңа, Даниилга, әүвәлгечә тагын бер күренеш иңде.
Башымны күтәреп карасам, ике озын мөгезле сарык тәкәсе елга буенда басып тора, имеш; мөгезләрнең берсе озынрак булып, шул озынрак дигәне соңрак үсеп чыккан икән.
Раббы аларга: «Әйтәсе сүзләремне тыңлагыз! Әгәр сезнең арада Раббы пәйгамбәре булса, Мин, күренешләр иңдереп, аңа шулай Үземне белдерәм, аның белән төштә сөйләшәм, – диде. –
Аллаһы борынгы заманда пәйгамбәрләр аша ата-бабаларыбызга күп мәртәбәләр һәм күп төрле сөйләде.
Миңа иңгән күренештә атлар һәм җайдаклар мондый иде: җайдакларның күкрәкчәләре уттай кызыл, куе зәңгәр һәм күкерттәй саргылт иделәр. Атларның башлары арыслан башы сыман, авызларыннан исә ут, төтен һәм күкерт бөркелеп тора иде.