16 һәм шул чакны Улай елгасының уртасыннан кемдер тавыш бирде: – Җәбраил! Әлеге күренешнең асылын аңлат шуңа!
Ә хәзер мин халкыңны киләчәктә нәрсә көткәнен аңлатырга дип килдем, чөнки сиңа иңгән күренеш алдагы көннәргә мөнәсәбәтле.
Шунда басып торган берәүнең янына килдем дә әлеге хәлләрнең асылына төшендерүен үтендем, шуннан ул, минем белән сөйләшә башлап, боларның мәгънәсен аңлатты:
Күз алдыма килгән әлеге күренештә мин үземне Элам өлкәсендәге Шушан ныгытмасында, Улай елгасы буенда күрдем.
Мин: «Әй хуҗа-әфәндем, нәрсәне аңлата инде бу?» – дип сорадым. «Нәрсәне аңлатканын мин сиңа күрсәтермен», – диде миңа шунда бер фәрештә.
болай диде: «Бар, йөгер, теге егеткә Раббы сүзен җиткер: „Халкының вә мал-туарының күплеге аркасында Иерусалим диварсыз булачак. Иерусалим тирәли Мин Үзем утлы дивар кебек торырмын һәм шөһрәтемнең балкышы шәһәрнең үзендә булыр“».
– Мин – Аллаһыга хезмәт итүче Җәбраилмен, – диде аңа фәрештә, – һәм мине Ул шушы куанычлы хәбәрне сиңа җиткерү өчен җибәрде.
Элисабет балага узып, алтынчы ай киткәч, Аллаһы Җәбраил фәрештәне Гәлиләя өлкәсендәге Насара шәһәренә, Мәрьям исемле гыйффәтле кыз янына җибәрде. Әлеге Мәрьям Давыт нәселеннән булган Йосыф атлы кешегә ярәшелгән иде.
«Тор, Петер, суй һәм аша» дигән тавыш ишетте ул.
Шаул белән бергә булган кешеләр тавыш-тынсыз басып торалар иде. Алар әлеге тавышны ишеттеләр, әмма һичкемне күрмәделәр.
Фәрештәләр – котылуны мирас итеп алачак затларга хезмәт итү өчен җибәрелгән рухлар түгелмени?
Әйтүчене күрергә дип борылып карагач, мин җиде алтын шәмдәл күрдем.
Мин, Гайсә, фәрештәмне сезгә болар хакында бердәмлекләрдә шаһитлык итәргә дип җибәрдем. Мин – Давыт тамырыннан чыккан Сабак, аның Токымы, якты таң йолдызы».