5 Нәкъ шул мәлне патша сараеның акшарланган диварында, шәмдәл каршысында, бармагы белән нәрсәдер язучы адәм кулы пәйда булды, һәм әлеге кулны патша үз күзләре белән күреп торды.
яманның шатлыгы тиз үтүчән, денсезнең куанычы – мизгел генә.
Күп мәртәбә шелтәләнеп тә, һаман үз киресен дәвам иткән кеше беркөн кинәт сынып төшәр, һәм котылуга аның һичбер юлы калмас.
Алар хакындагы хәбәрне ишеткәч, Бабил патшасының куллары хәлсезләнеп салынып төште, хәсрәт басты аны; тулгак тоткан хатын кебек газапланды ул.
Алдан әйтеп куелган вакыт үтүгә, мин, Нәбухаднессар, күзләремне күккә төбәдем, һәм акылым миңа кабат кайтты. Шуннан мин Аллаһы Тәгаләгә мактау-шөкерләр яудырдым, Мәңге яшәүчене данладым һәм мактадым: Аның хакимлеге мәңгелек, Аның патшалыгы буыннан-буынга дәвам итәчәк!
Миңа кабат зиһенем иңгәннән соң, патшаларга хас шөһрәтем, абруй-мәртәбәм вә мәһабәтлегем дә, киңәшчеләрем вә түрәләрем дә миңа кире кайтты, мин янәдән тәхеткә утырдым, дәрәҗәм әүвәлгедән дә ныграк артты.
Шушында язылганнарны укып һәм мәгънәсен аңлатып бирер өчен, акыл ияләрен вә тылсымчыларны китерттем, әмма алар аңлатып бирә алмады.
шәраб эчкән чакта, үзләренең алтын, көмеш, бакыр, тимер, агач һәм таштан ясалган илаһларына мәдхияләр яудырдылар.
Шунда патшаның йөзе үзгәрде, коты алынып, аяк буыннары йомшарды, тезләре калтырана башлады.
Патшаның барча акыл ияләре җыелып килсә дә, берсе-бер язылганны укый һәм патшага мәгънәсен аңлата алмады.
Ул безгә каршы бурычнамәне кагыйдәләре белән гамәлдән чыгарды һәм, хачка кадаклап, бөтенләй юк итте.