27 «текел» – син, үлчәүдә үлчәнеп, артык җиңел дип табылдың;
Аллаһы мине үтә төгәл бизмәндә үлчәсен, шунда минем сафлыгымны күрер!
Минем җаным Сиңа сарыладыр, Синең уң кулың мине нык тота.
Кеше үзенең барлык юлларын пакь дип уйлый, әмма Раббы бәндәләренең ниятләрен үлчәп-күзәтеп тора.
Кеше йөрәге сайлаган юл хак булып тоелырга мөмкин, әмма йөрәк омтылышларын Раббы Үзе үлчи.
Аларны „читкә тибәрелгән көмеш“ дип йөртерләр, чөнки Раббы алардан баш тартты».
Ә син, адәм углы, сакал кыручының пәкесе кебек үткен кылыч ал, шуның белән башыңны вә сакалыңны кыр, үлчәү белән чәчләреңне тотам-тотам итеп бүл.
Әй Ниневә, синең хакта Раббы болай хәл кылды: «Исемеңне йөртердәй нәселең калмас; илаһларың йортындагы пот вә сыннарны җимереп ташлармын. Синең өчен кабер әзерләрмен, чөнки син җирәнгеч бер нәрсәдер».
һәрберенең эше киләчәктә ачык күренәчәк, аны хөкем көне фаш итәчәк. Ул көн ут белән ачылыр да ут һәркемнең эшен сынар.