8-9 Шунда килданиләрдән берничә кеше, килеп, Нәбухаднессар патшага яһүдиләр өстеннән әләкләде: – Мәңге яшә, патшабыз!
Әмма бары тик Мәрдәкәйгә генә кул салу аңа артык вак эш булып күренде. Мәрдәкәйнең нинди кавемнән булуын белгәнгә, Ахашверош патшалыгындагы барлык яһүдиләрне, ягъни Мәрдәкәй халкын, ул кырып бетерергә уйлады.
Күрәзәчеләр, җавап итеп, патшага болай диделәр: – Патша өчен мондый эшне башкарырдай кеше җир йөзендә юктыр. Берәр бөек вә кодрәтле патшаның үз тәгъбирчеләре, тылсымчылары вә күрәзәчеләреннән мондый эшне таләп иткәне бар микән?!
Шуннан патша, әлеге төшне аңа сөйләп бирсеннәр өчен, үзенең тәгъбирчеләрен вә тылсымчыларын, сихерчеләрен вә күрәзәчеләрен чакыртырга боерды. Тегеләр патша хозурына кереп баскач,
Уен коралларының тавышы ишетелүгә, барлык халыклар, кавемнәр һәм кабиләләр җиргә капланып Нәбухаднессар патша төзеткән алтын сынга сәҗдә кылдылар.
Түшәгемдә ятканда миңа мондый күренешләр иңде: менә, җирнең кыл уртасында хәйран биек агач үсеп утыра имеш.
Тик башка күзәтче вә идарәчеләр, Даниилга гаеп ташлар өчен, аның патшалык белән идарә итүендә нинди дә булса кимчелек эзләргә тотындылар, әмма намуслы Даниилның эшеннән бернинди хилафлык яки канунга сыймаган гамәл таба алмадылар.
Хәер, без фикерләреңне үзеңнән ишетергә теләр идек, чөнки безгә билгеле булганча, һәркайда бу мәзһәбкә каршы сөйлиләр, – диделәр.