17 Кадерләгән Аллабыз коткара алса, Ул безне ут булып кызган мичтән һәм синең кулдан да коткара алачак, патша.
Ибрам туксан тугыз яшьтә чагында, аның хозурында янә Раббы күренеп: – Мин – Кадир Алламын! – диде. – Минем юлымда йөр һәм кимчелексез бул!
Раббы өчен мөмкин булмаган нәрсә бармыни?! Киләсе елны билгеләнгән вакытка Мин синең яныңа әйләнеп килгәндә Сараның бер углы булыр.
Инде Ул дәшми тора икән, Аны гаепләргә кем җөрьәт итәр?! Әгәр Ул йөзен яшерә икән, Аны кем күрә алыр?! Халыкка тозак коручы денсезләр патшалык кылмасын өчен, Ул тулы бер халыкны да, аерым бер кешене дә күзәтеп тора.
Ул сине алты бәла-казадан коткарыр, җиденчесенең дә зыяны тимәс сиңа.
Миңа күрсәткән яхшылыклары өчен, Раббыга ни-нәрсә эшли алыйм?!
Безнең белән төзегән килешүгә күз сал, юкса илнең караңгы почмакларында җәбер-золым хөкем сөрә.
Аллаһы – Коткаручым минем; өметемне Аңа баглыйм һәм курыкмыйм, чөнки Раббы – минем көч-кодрәтемдер, мине Ул коткара!»
Син хаклык-дөреслек белән ныгырсың; җәбер-изелүдән ерак торырсың, куркыр урының калмас; афәттән азат булырсың, ул сиңа якын килмәс.
Аларның берсеннән дә курыкма, чөнки Мин, сине саклар өчен, һаман яныңда булырмын, – диде. – Бу – Раббы сүзе».
Мин сине бу халык өчен какшамас бакыр дивар итәрмен: алар һаман саен сиңа һөҗүм итеп торырлар, ләкин җиңә алмаслар, чөнки сине азат итәр вә коткарыр өчен, Мин гел янәшәңдә булырмын, – диде Раббы. –
Мин сине явызлардан азат итәрмен, мәрхәмәтсезләр кулыннан йолып алырмын!»
Нәбухаднессар, ут булып кызган мич авызына килеп: – Шадрах, Мешах һәм Әбеднәгү, Аллаһы Тәгаләнең коллары! Чыгыгыз аннан һәм бире килегез! – дип дәште. Шадрах, Мешах һәм Әбеднәгү ут эченнән чыктылар.
Патша әмер бирде, һәм Даниилны, тотып алып, арысланнар янына чокырга ташладылар. Чокырга ташлар алдыннан Даниилга патша: – Бөтен күңелең белән хезмәт иткән Аллаң коткарсын сине, – диде.
Патша, Даниил өчен бик нык сөенеп, аны чокырдан чыгарырга боерды. Чокырдан чыккан Даниилга һичнинди зыян килмәве ачыкланды, чөнки аның бөтен өмет-ышанычы үз Алласында булды.
Ул – бәладән Йолып алучы, Коткаручы, җирдә һәм күктә могҗиза-галәмәтләр Күрсәтүче! Даниилны арысланнардан йолып алды Ул!
Мин исә өметемне Раббыга баглыйм, үземнең Коткаручымны көтәм, һәм Аллам мине ишетми калмаячак.
чөнки Аллаһы булдыра алмаган эш юк.
Ләкин минем өчен үз тормышымның кадере юк, тик юлымны ахырга кадәр үтәргә һәм Хакимебез Гайсәдән кабул итеп алган хезмәтне – Аллаһының мәрхәмәте турындагы Яхшы хәбәрне вәгазьләү вазифасын төгәлләргә телим.
Әмма Паул: – Нәрсә эшлисез сез? Ник елыйсыз һәм йөрәгемне телгәлисез? Мин Хакимебез Гайсә исеме хакына Иерусалимдә тоткын булырга гына түгел, үләргә дә әзермен, – дип җавап бирде.
Моңа нәрсә әйтергә соң? Аллаһы безнең яклы икән, кем безгә каршы була ала?
Аллаһы безне дәһшәтле үлемнән коткарды һәм коткарачак. Безнең өчен кылган догаларыгыз белән сез дә безгә ярдәм иткәнгә күрә, Аның киләчәктә дә коткарачагына өмет баглыйбыз. Күп кешеләрнең ялварулары хакына безгә мәрхәмәт бүләк иткәне өчен, Аллаһыга күпләр рәхмәт укыйлар.
шуңа күрә дә Ул Үзе аркылы Аллаһыга килүче кешеләрне тулысынча коткара ала. Ул, Аллаһыга даими мөрәҗәгать итеп, алар турында ялвару өчен яши.
Арыслан белән аюдан коткарган Раббы мине әлеге пелешти кулыннан да йолып алыр, – дип җавап кайтарды. – Ярый, бар, Раббы юлдашың булсын, – диде аңа Шаул
Бүген сине Раббы минем кулга тапшыра; бүген мин, синең җаныңны кыеп, башыңны чабып төшерермен, Пелешет гаскәриләренең мәетләрен исә күк кошларына вә җир җанварларына бирермен. Исраил җирендә Аллаһының барлыгы бөтен дөньяга мәгълүм булыр.