23 И ата-бабаларымның Алласы, Сиңа рәхмәтләремне, мактау сүзләремне белдерәм! – Син миңа зирәклек һәм көч бирдең, ялварып сораганыбызны миңа ачтың, безгә патша төшенең асылын аңлаттың».
Раббы әйтте: «Эшләргә җыенган эшемне нигә Миңа Ибраһимнан яшерергә?! – диде. –
Атамның Алласы, Ибраһимның Алласы һәм Исхакның Куркусы минем янда булмаса, син мине хәзер буш кул белән озатып җибәргән булыр идең. Аллаһы минем хәлемә керде, кулларымның хезмәт җимешен күреп, кичә төнлә хөкемен чыгарды – синнән яклады мине.
Кичке корбан китерер вакыт җиткәч, Ильяс пәйгамбәр якын килеп болай диде: – И Раббы, Ибраһим, Исхак һәм Исраил Алласы! Синең Исраил Алласы булуыңа һәм минем – Синең колыңның – боларны Синең кушуың буенча эшләвемә бөтенесе менә хәзер шушында инансыннар!
Һәрчак ата-бабаларыбыз янында булган кебек, Раббы Аллабыз янәшәбездә булсын, безне калдырмасын һәм кире какмасын,
Аннары Давыт, җыелган бар халык алдында Раббыга шөкраннар яудырып, болай диде: «И-и Раббы, атабыз Исраилнең Алласы, мәңгегә мөбарәк бул!
Ә хәзер, Аллабыз, без Сиңа рәхмәт укыйбыз, Синең шанлы исемеңә мактау яудырабыз!
болай дип сүз башлады: – И-и Раббы, ата-бабаларыбызның Алласы! Син – күктәге Аллаһы! Син бар халыкларның патшалыклары өстеннән хакимлек итәсең, һәм Синең кулда көч-куәттер, Сиңа һичкем каршы тора алмый!
И Аллам, и Аллам! Нигә Син мине ташладың? Ни өчен ярдәмеңнән мәхрүм иттең? Аһ-зарыма ник колак салмыйсың?
Син бит – тәхеттә утыручы мөкатдәс Зат, Исраилнең мактау сүзләрен казанучы!
Коткарып сөендер мине кабат, күндәмлек рухын уят үземдә.
Мусага Аллаһы тагын болай диде: – Исраилиләргә әйт: «Сезнең ата-бабаларыгызның Раббы Алласы – Ибраһим, Исхак һәм Ягъкубның Алласы – мине сезнең янга җибәрде». Минем исемем мәңгегә шушы булыр, һәм Мине буыннан-буынга шушы исем белән белерләр!
Зирәк кеше теләсә нинди көчле сак астындагы шәһәргә дә үтеп керә һәм җимерелмәс дип уйланылган ныгытманы да җимерттерә алыр.
Зирәк кеше кодрәтле булыр; акыллы кеше үзенең кодрәтен арттыра барыр.
Миндә – үгет һәм аек акыл; мин – гакылның үзедер, һәм кодрәт тә миндәдер.
Зирәклек зирәк кешене шәһәрдәге ун хөкемдардан көчлерәк итә.
Мин болай дип нәтиҗә ясадым: зирәклек көчтән яхшырак; шулай булса да, фәкыйрь кешенең зирәклегенә игътибар итмиләр һәм аның әйткән сүзләренә колак салмыйлар.
Зирәклек сугыш коралыннан яхшырак; ә бер гөнаһлы бәндә күп кенә игелекләрне харап итә ала.
Шул көнне син, Исраил халкы: «Сиңа рәхмәтләремне әйтәм, и Раббы! – Синең ачуың чыккан иде миңа, инде ул басылды, һәм Син миңа юаныч бирдең, – дип әйтәчәксең. –
«Миңа мөрәҗәгать ит – һәм Мин сиңа җавап бирермен, син белмәгән бөек вә яшерен нәрсәләрне сөйләрмен».
Аллаһы әлеге дүрт үсмер егеткә зиһен, һәртөрле язмага, укуга сәләт һәм зирәклек иңдергән булып, Даниилны исә шушылардан кала барлык илаһи күренешләрне вә төшләрне юрау осталыгы белән дә сыйфатландырган иде.
Бабилнең башка акыл ияләре белән бергә үзебез дә һәлак булмас өчен, Күкләр Алласына ялварыгыз: мәрхәмәтен күрсәтеп, әлеге сергә төшендерсен, диде ул дусларына.
Хактыр: Үзенең колларына – пәйгамбәрләргә – сер-ниятен алдан белдермичә, Хуҗа-Раббы һичбер эш кылмас.
Шунда Гайсә: – Әй Атам, күк вә җирнең Хуҗасы! – дип әйтте. – Зирәкләрдән һәм акыл ияләреннән яшереп, аларны балаларга ачып бирүең өчен, Сиңа шөкрана кылам!
Шулвакыт Гайсә, Изге Рухтан илһамланып-шатланып: – Әй Атам, күк вә җирнең Хуҗасы. Бу эшләрне, зирәкләрдән һәм акыл ияләреннән яшереп, балаларга ачып бирүең өчен, Сиңа шөкрана кылам. Әйе, Атам, Синең изге теләгең шундый булды!
Мәгарә авызыннан ташны алып куйдылар. Гайсә исә югары карап: – Атам! Мине ишеткәнең өчен Сиңа рәхмәт белдерәм.
Инде сезне хезмәтчеләрем дип атамыйм, чөнки хезмәтче хуҗасының нәрсә эшләвен белми, ә сезне дусларым дип атыйм, чөнки Атамнан ишеткәннәрнең һәммәсен сезгә белдердем.
Тиздән нәрсә булырга тиешлеген Үзенең колларына күрсәтер өчен, Аллаһы тарафыннан Гайсә Мәсихкә бирелгән ачылыш. Ул аны Үзенең фәрештәсе аркылы җибәреп, колы Яхъяга белдерде.
Шунда өлкәннәрнең берсе миңа болай диде: «Елама. Әнә кара, Яһүдә нәселеннән булган Арыслан, Давыт тамырыннан чыккан Сабак җиңеп чыкты. Язма төргәгенең җиде мөһерен кубарып, Ул ача ала».