11 Көньяк патша, бик каты ачуы чыгып, төньяк патша белән алышка чыгар; төньяк патша, зур гаскәр җыйса да, тар-мар ителер.
Шулвакыт Исраил патшасы Ахаб янына бер пәйгамбәр килеп: – Раббы болай дип әйтә: «Очсыз-кырыйсыз дошман явын күрәсеңме? Бүген Мин аларны синең кулга тапшырырмын, һәм син Минем Раббы икәнемне белерсең», – диде.
Шунда Исраил патшасы янына Аллаһы кешесе килеп әйтте: – Раббы болай ди: «Арамиләр: „Аларның Раббысы – тау Алласы, ул үзән Алласы түгелдер“, – дип әйткән өчен һәм сез Минем Раббы булуымны белсен өчен, әлеге дошман чирүен Мин синең кулга тапшырам».
Миһербанлыгын оныттымы? Рәхим-шәфкатен ачудан йомып калдымы?»
Хәзер Мин барлык бу җирләрне Үземнең колым – Бабил патшасы Нәбухаднессар кулына тапшырам, хәтта кыргый җанварларны да аңа буйсындырам.
Дошманы җиңелгәннән соң, көньяк патша меңләгән кешене кырып салып масаеп китәр; тик аның уңышлары озын гомерле булмас,
Ахыр заман җиткәндә, аңа каршы көньяк патша яу чыгар; төньяк патша исә сугыш арбалары, атлы җайдаклары, күп санлы кораблары белән өермәдәй аңа каршы күтәрелер. Ул, байтак илләргә һөҗүм итеп, ташкын судай аларны иңләп узар;
Әмма көнчыгыш һәм төньяктан килгән хәбәрләр аны куркуга салыр, һәм ул котырынып-ярсып бик күпләрне харап итәргә, кырырга тотыныр.
Көньяк патшасы көчәеп-ныгып китәр, әмма аның гаскәр башлыкларыннан берсе, патшасын уздырып, үзе хакимлек итә башлар. Ул бик зур көч-куәткә ия булыр.
Җирдә яшәүче барча адәм балаларының, тереклек ияләренең вә күктәге кошларның язмышын Аллаһы синең кулыңа тапшырды һәм шуларның һәммәсе өстеннән сине хаким итеп билгеләде. Димәк ки, әлеге алтын баш – син ул!
Кәҗә тәкәсенең сарык тәкәсенә якын килгәнен дә, җан ачуы белән аңа ташланып, сарыкның ике мөгезен сындырганын да мин күреп тордым. Сарык тәкәсенең аңа каршы торырга көче җитмәде, кәҗә тәкәсе аны җиргә егып салды да тояклары белән таптап бетерде; сарык тәкәсен коткарырдай беркем табылмады.