2 Ул көннәрдә мин, Даниил, инде өч атна зур кайгыда идем.
Бу сүзләрне ишеткәч, мин утырдым да елап җибәрдем. Берничә көн шулай хәсрәт эчендә йөрдем, ураза тоттым. Күкләр Алласына догалар кылып
И Аллаһы, ата-бабаларыбыз заманында, шул ерак көннәрдә, Син кылган эшләр хакында алар әйткәнне үз колагыбыз белән ишеттек без.
Әй Иерусалимне яратучылар, аның белән бергәләп шатланыгыз, аның өчен сөенегез! Әй аның турында кайгыручылар, инде аның шатлыгын уртаклашыгыз!
Башым – чишмә, күзләрем яшь чыганагы булса, яуда һәлак булган бичара халкымны кызганып, көн-төн елар идем.
Әлеге кеше үзенең сүзен дәвам итте: – Курыкма, Даниил! Һәммә нәрсәне дөрес аңлар өчен, Аллаң алдында түбәнчелек күрсәтергә дип йөрәгеңне беркеткән беренче көннән үк синең сүзләрең кабул булды; һәм менә мин синең сүзләрең буенча килеп җиттем.
Гайсә аларга: – Кияү әле яннарында чакта, туйдагы кунаклар кайгыра аламы?! Әмма килер бер көн, кияүне алар яныннан алып китәрләр, әнә шул чакта алар ураза тотарлар.
йөрәгем үз халкым өчен зур кайгы һәм өзлексез газап белән тулы.
Хәсрәтләнегез, ачыныгыз һәм ыңгырашыгыз! Көлүегез – кайгыга, шатлыгыгыз моң-зарга әйләнсен.
Әгәр берәрсе аларга зыян китерергә ниятләсә, ул чакта аларның авызларыннан ут чыгып, дошманнарын йотачак. Аларга зыян китерергә ниятләгән кеше шулай үтерелергә тиеш.
