19 – Курыкма, Аллаһының кадерлесе! Иминлек сиңа! Батыр бул, нык тор! – диде ул миңа. Ул минем белән сөйләшкәндә, миңа хәл кереп: – Сөйлә, әфәндем, чөнки син миңа кабат көч бирдең, – дидем.
Йөримме мин, ял итәмме – Син гел минем янда, бар юлларым Сиңа билгеле.
Куркып калганнарга: «Нык булыгыз, курыкмагыз! Менә сезнең Аллагыз! Сезнең өчен үч алырга, дошманнарыгызга җәза бирергә киләчәк Ул, килеп, сезне коткарачак», – диегез.
Курыкма, чөнки Мин синең белән, аптырама, чөнки Мин синең Аллаң. Мин сиңа көч бирермен, ярдәм итәрмен, сине Үземнең җиңүче уң кулым белән яклармын.
„Курыкма, Ягъкуб-корт – аз санлы Исраил: Мин сиңа булышырмын, – дип белдерә коткаручың Раббы, Исраилнең изге Алласы. –
Шулчакны кеше кыяфәтендәге теге зат янә миңа кагылды, һәм буыннарыма кабат көч кайткандай булды.
Син дога кыла башлауга – сиңа җавап бирелде, һәм менә мин аны сиңа җиткерергә килдем, чөнки син Аллаһының кадерлеседер! Син бу хәбәрне аңлап, әлеге күренешнең асылына төшен, – диде. –
Әмма син күңелеңне төшермә, Зеруббабел! Баш рухани Яһосадак углы Ешуа, син дә күңелеңне төшермә! Шушы җирнең бар халкы, күңелеңне төшермә! Йорт төзүне дәвам итегез, Мин сезне калдырмам, – дип белдерә Күкләр Хуҗасы Раббы, –
Башка халыкларда каргау сүзе булып телгә алынган Исраил вә Яһүдә! Мин сезне коткарырмын, һәм сез хәер-фатиханың үзе булырсыз. Курыкмагыз, кулларыгыз нык булсын!
Күкләр Хуҗасы Раббы болай дип әйтә: – Күкләр Хуҗасы Раббы йортына нигез салынган бүгенге көндә пәйгамбәрләрнең сүзләрен тыңлап торучылар, Изге йортны тергезү өчен, кулларыгызны ныгытыгыз!
Кыз туганнар Гайсәгә: «Хакимебез! Якын дустың Элгазар авырый», – дип хәбәр җибәрделәр.
Моны күреп яһүдиләр: – Карагыз әле, Ул Элгазарны ничек яраткан икән! – диештеләр.
Гайсә Мартаны, аның сеңлесен һәм Элгазарны ярата иде,
Сезгә тынычлык калдырам, Үз тынычлыгымны сезгә бирәм, әмма Мин биргән тынычлык дөнья биргән тынычлыкка охшамаган. Күңелегез борчылмасын һәм курыкмасын.
Мин моны тынычлыгыгыз Миндә булсын дип сөйләдем. Дөньяда кайгыларыгыз булыр, ләкин кыю булыгыз: Мин дөньяны җиңдем.
Гайсә, анасын һәм шунда торган яраткан шәкертен күреп, анасына: – Ханым! Менә бу – синең углың, – диде.
Шул вакыт Петер, артына әйләнеп карагач, артларыннан Гайсәнең яраткан шәкерте килгәнне күрде. Бу – кичке аш вакытында Гайсәнең күкрәгенә терәлеп диярлек утырган, «Хакимем! Сиңа кем хыянәт итәчәк?» дип сораган шәкерт иде.
Уяу һәм көчле булыгыз, иманыгыз нык булсын, кыю эш итегез.
Әмма Ул: «Сиңа мәрхәмәтем җитәр, чөнки Минем кодрәтем зәгыйфьлектә камилрәк була», – дип әйтте. Шуңа күрә, миндә Мәсих кодрәте булсын өчен, үз зәгыйфьлекләрем белән бик теләп мактаначакмын.
Ниһаять, Хаким Гайсә белән берләшүегездә Аның кодрәтенең көче белән ныгыгыз.
Углым, син Мәсих Гайсәнең мәрхәмәте белән көчле бул.
Шулай итеп, Мин сиңа, нык һәм кыю йөрәкле бул, дип боерамын, курыкма һәм рухыңны төшермә, чөнки Раббы Аллаң, кайда гына барсаң да, синең юлдашыңдыр.
Мин Аны күргәч, үле кешедәй, аяклары алдына егылдым. Ул исә Үзенең уң кулын миңа тидереп, болай диде: «Курыкма! Мин – Беренче һәм Соңгы,
Әмма Раббы аңа: – Имин булырсың, курыкма! Үлмәссең син! – диде.