7 तब उ चारठो जीवित प्राणीमध्ये एकठो प्राणी उ सातठो स्वर्गदूतन सातठो स्वानक खोर्या देल। उ सातठो खोर्यम सड्डभर जीवित रना परमेश्वरक क्रोध रह।
हम्र टुन्हकठे अइली त, टुह्र हमन कसिन स्वागत कर्लो, ओ जीवित ओ सत्य परमेश्वरक सेवा करक लाग मूर्तिपूजमसे कसिक घुम्लो कना बात हुँक्र अपन्हे बटोइठ।
जिटीह रहुइया मैहे हुइटुँ। मै मुवल रनहुँ, तर आब सड्डभरिक लाग जीवित होरनु, मृत्यु ओ पातालक साँचा म्वार हाँठम बा।
सड्डभर जीवित रना, आकाश, पृथ्वी, समुद्र ओ उहिँम रहल सब चिज सृष्टि कर्ना परमेश्वरक नाउँम एकठो किर्या खागैल् रह। स्वर्गदूत कल, “आब ढिल नैहुई।
ऊ फे परमेश्वरक क्रोधक खोर्यम कुछु नैमिलाक तयार पारगैल उहाँक क्रोधक कर्रा मद पिने बा, ओ सारा पवित्र स्वर्गदूत ओ पठ्रूक सामुन्नेम आगी ओ गन्धकम यातना पैनेबा।
तब मै आकाशम और एकठो बराभारी ओ अचम्मक चिन्ह देख्नु। सात जन स्वर्गदूतहुँक्र एक-एकठो विपत्ति लेल्हरलह। उ त परमेश्वरक क्रोधक सातठो आखिरी विपत्ति हो।
तब पहिल स्वर्गदूत जाक आपन खोर्या पृथ्वीम खन्ह्यैल, खन्ह्यैलक कारणले उ जनावरक छाप रहल ओ उ मूर्तिह पूजा कर्ना मनैन्हकम घिनलग्टिक बठैना घाउ-खाटी निक्रलन।
सात खोर्या लेना सातठो स्वर्गदूतमध्ये एकठो म्वार पञ्ज्र आक कल, “आओ, उ महावेश्या कसिक सजाय पैठ्या कैक मै टुँहन देखैनेबाटुँ। उ महावेश्या धेर लद्यक किनारम बनल महानगर हो।
तब उ सात अन्तिम विपत्तिले भरल सातठो खोर्या रहल सात स्वर्गदूतहुँक्रमध्ये एक जन आक महीह असिक कल, “आओ, मै टुँहीन पठ्रूक गोसिन्या, उहाँक दुल्ही देखाइटुँ।”
हुँक्र गीत गैटीरहल ब्याला सड्डभर जीवित ओ सिंहासनम विराजमान् रहुइयहक आघ उ चौबीस जन धर्मगुरुहुँक्र दण्डवत् कर्ल ओ आपन-आपन मुकुट उहाँक पाउठे ढैक असिक कल,
तबहेँ उ चारठो जीवित प्राणीहुँक्र ओ चौबीस जन धर्मगुरुहुँक्र पठ्रूक पाउ पर्क दण्डवत् कर्ल। हरेक व्यक्तिक हाँठम एक-एकठो वीणा ओ धूपक सुबासनले भरल स्वानक खोर्या रलहन, उ धूपक बासजुन परमेश्वरक भक्तहुँकन्हक चह्राइल बिन्तीप्रार्थना हो।