เยเรมีย์ 2:2 - พระคริสตธรรมคัมภีร์: ฉบับอ่านเข้าใจง่าย2 “เยเรมียาห์ ไปพูดให้กับคนเยรูซาเล็มได้ยินว่า พระยาห์เวห์พูดว่า เรายังจำได้ถึงความรักอันมั่นคงที่เจ้ามีให้กับเราเมื่อเจ้ายังเป็นเด็กอยู่ เรายังจำได้ถึงความรักที่เจ้ามีให้กับเราในฐานะเจ้าสาว และเรายังจำได้ว่าเจ้าได้ติดตามเราไปในที่เปล่าเปลี่ยวแห้งแล้ง และในดินแดนที่ยังไม่เคยเพาะปลูกมาก่อน Faic an caibideilTuilleadh tionndaidheanฉบับมาตรฐาน2 “จงไปประกาศกรอกหูชาวกรุงเยรูซาเล็มว่า พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า เรายังจำความจงรักภักดีในวัยสาวของเจ้าได้ ความรักของเจ้าตอนเป็นเจ้าสาว เจ้าตามเราไปในถิ่นทุรกันดาร ในดินแดนที่ไม่ได้หว่านพืช Faic an caibideilพระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับ KJV2 “จงไปประกาศกรอกหูของกรุงเยรูซาเล็มว่า พระเยโฮวาห์ตรัสดังนี้ว่า เรายังจำเจ้าได้ คือความเมตตาในวัยสาวของเจ้า ความรักขณะที่เจ้าเข้าพิธีสมรส เมื่อเจ้าตามเรามาในถิ่นทุรกันดาร ในดินแดนที่ไม่ได้หว่านพืชอะไร Faic an caibideilพระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย2 “จงไปประกาศให้ชาวเยรูซาเล็มได้ยินดังนี้ “ ‘เรายังจำความจงรักภักดีในวัยแรกรุ่นของเจ้าได้ เจ้ารักเราเหมือนเจ้าเป็นเจ้าสาวของเรา และติดตามเราผ่านถิ่นกันดาร ผ่านดินแดนซึ่งหว่านพืชไม่ได้ Faic an caibideilพระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 19402 เจ้าไปร้องตรอกหูคนทั้งปวงในเมืองยะรูซาเลมเถิดว่า, พระยะโฮวาได้ตรัสดังนี้ว่า, เราระลึกถึงเจ้าคือใจดีของเจ้าเมื่อเป็นคนหนุ่มอยู่, ความรักของเจ้าเมื่อยินยอมจะเป็นภรรยา, เจ้าได้ไปตามเราในป่าอย่างไร, ในประเทศที่ไม่ได้หว่านข้าว. Faic an caibideilพระคัมภีร์ ฉบับแปลใหม่ (NTV)2 “จงไปประกาศให้ทุกคนในเยรูซาเล็มรับรู้ว่า พระผู้เป็นเจ้ากล่าวดังนี้ เราระลึกถึงการอุทิศตนเมื่อเจ้ายังเยาว์ ความรักของเจ้าที่มีต่อเราราวกับเจ้าสาว และเจ้าติดตามเราอย่างไรในถิ่นทุรกันดาร ในแผ่นดินที่ยังไม่มีพันธุ์ไม้เลย Faic an caibideil |
เยเรมีย์ 2:2
39 Iomraidhean Croise
โมเสสพูดว่า “เพราะพระยาห์เวห์ได้ยินเสียงบ่นของพวกท่าน ที่ท่านบ่นต่อว่าพระองค์ ดังนั้นเย็นนี้ พระองค์จะส่งเนื้อมาให้กิน ส่วนพรุ่งนี้ พระองค์จะส่งขนมปังมาให้จนท่านอิ่ม ส่วนเราสองคนเป็นใครกัน พวกท่านถึงได้มาบ่นต่อว่าเรา พวกท่านไม่ได้บ่นต่อว่าเราหรอกนะ แต่บ่นต่อว่าพระยาห์เวห์ต่างหาก”
บรรพบุรุษของเจ้าไม่ได้พูดว่า ‘พระยาห์เวห์อยู่ที่ไหนแล้ว พระองค์ผู้ที่ได้นำเราออกมาจากแผ่นดินอียิปต์ ผู้ที่นำเราในที่เปล่าเปลี่ยวแห้งแล้ง ในดินแดนที่รกร้างและหุบเขาลึก ในดินแดนที่แห้งแล้งและอันตราย ในดินแดนที่ไม่มีใครเคยผ่านเข้าไปมาก่อน เป็นดินแดนที่ไม่เคยมีคนอยู่มาก่อน’
ต่อมา เราได้สังเกตเห็นว่าเจ้าโตพอที่จะมีความรักได้แล้ว เราจึงได้กางเสื้อผ้าของเราออกคลุมตัวเจ้า และคลุมร่างที่เปลือยเปล่าของเจ้า เราได้ปฏิญาณผูกมัดตัวเองกับเจ้าและร่วมคำมั่นสัญญากับเจ้า และเจ้าได้กลายเป็นของเรา’” พระยาห์เวห์องค์เจ้าชีวิตพูดว่าอย่างนั้น
ตอนแรกที่เรา ยาห์เวห์ เจออิสราเอลนั้น พวกเขาเป็นเหมือนกับองุ่นที่แสนหวานในที่เปล่าเปลี่ยวแห้งแล้ง ตอนแรกที่เราเห็นบรรพบุรุษของพวกเจ้า พวกเขาเหมือนกับผลมะเดื่อดีเลิศในปีแรก แต่เมื่อพวกเขาไปที่บาอัลเปโอร์ และอุทิศตัวให้กับความอับอาย พวกเขากลายเป็นสิ่งน่าสะอิดสะเอียนเหมือนกับรูปเคารพพวกนั้นที่พวกเขารัก
Sanasan