Biblia Todo Logo
Bìoball air-loidhne

- Sanasan -




เยเรมีย์ 49:3 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 1940

3 โอ้​เฮ็ศ​โบ​น, เจ้า​จง​เห่า​ร้อง​เพราะ​เมือง​อาย​ต้อง​ทำลาย​เสียแล้ว, เจ้า​พวก​หญิง​แห่ง​รา​มา​เอ๋ย, จง​ร้องไห้​เอา​ผ้า​ห​ยา​บๆ มา​รัด​เอว​ไว้. จง​ร้อง​คราง​แล​วิ่ง​ไป​มา ณ ท่ามกลาง​รั้ว​ทั้ง​หลาย, เพราะ​มา​ละ​โคม​จะ​ต้อง​เข้า​ใน​ความ​ชะ​เลย, ทั้ง​พวก​พระสงฆ์​แล​พวก​เจ้านาย​ของ​มา​ละ​โคม​ด้วย.

Faic an caibideil Dèan lethbhreac


Tuilleadh tionndaidhean

ฉบับมาตรฐาน

3 “เฮชโบนเอ๋ย จงคร่ำครวญเพราะเมืองอัยถูกทิ้งร้าง ชาวนครรับบาห์เอ๋ย จงร้องร่ำไร จงเอาผ้ากระสอบคาดเอวไว้ จงโอดครวญ วิ่งไปวิ่งมาอยู่ภายในกำแพง เพราะพระมิลโคมจะต้องถูกกวาดไปเป็นเชลย พร้อมกับปุโรหิตและเจ้านายของมัน

Faic an caibideil Dèan lethbhreac

พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับ KJV

3 โอ เฮชโบนเอ๋ย จงคร่ำครวญ เพราะเมืองอัยถูกทำลาย บุ​ตรสาวแห่งนครรับบาห์​เอ๋ย จงร้องร่ำไร จงเอาผ้ากระสอบคาดเอวไว้ จงโอดครวญ วิ่งไปวิ่งมาอยู่ท่ามกลางรั้วต้นไม้ เพราะกษั​ตริ​ย์ของพวกเขาจะต้องถูกกวาดไปเป็นเชลย พร​้อมกับปุโรหิตและเจ้านายของมัน

Faic an caibideil Dèan lethbhreac

พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย

3 “เฮชโบนเอ๋ย จงร่ำไห้เถิด เพราะอัยถูกทำลายแล้ว! ชาวรับบาห์เอ๋ย ร้องออกมาเถิด จงสวมเสื้อผ้ากระสอบและร่ำไห้เถิด และวิ่งพล่านไปมาภายในกำแพง เพราะพระโมเลคจะถูกเนรเทศ ไปพร้อมกับบรรดาปุโรหิตและเหล่าขุนนางของตน

Faic an caibideil Dèan lethbhreac

พระคริสตธรรมคัมภีร์: ฉบับอ่านเข้าใจง่าย

3 เฮชโบน ร้องไห้​สิ เพราะ​เมืองอัย​ถูก​ทำลาย​แล้ว ลูกสาว​ทั้งหลาย​ของ​รับบาห์ ร้องขอ​ความช่วยเหลือ​สิ สวม​ใส่​เสื้อผ้า​กระสอบ​ซะ ร้องไห้ และ​เร่ร่อน​ไป​อย่าง​ไม่มี​จุดหมาย​ใน​คอกแกะ​นั้น เพราะ​พระโมเลค​จะ​ถูก​เนรเทศ​ไป พร้อม​กับ​พวกนักบวช​และ​พวกเจ้าหน้าที่​ของมัน

Faic an caibideil Dèan lethbhreac

พระคัมภีร์ ฉบับแปลใหม่ (NTV)

3 “โอ เฮชโบน​เอ๋ย เมือง​อัย​ถูก​พัง​พินาศ โอ บุตร​หญิง​ของ​รับบาห์​เอ๋ย ส่ง​เสียง​ร้อง​และ​สวม​ผ้า​กระสอบ​เถิด ร้อง​โหยไห้​และ​วิ่ง​ไป​มา​ใน​บริเวณ​กำแพง​เมือง​เถิด เพราะ​มิลโคม​จะ​ไป​เป็น​เชลย ร่วม​กับ​บรรดา​ปุโรหิต​และ​ผู้​นำ​ของ​เขา

Faic an caibideil Dèan lethbhreac




เยเรมีย์ 49:3
28 Iomraidhean Croise  

ครั้น​ถึง​ปีใหม่​ตาม​เวลา​ที่​กษัตริย์​เคย​ยก​ทัพ​ไป, ดาวิด​จึง​ใช้​โย​อาบ​กับ​ข้าราชการ​และ​บรรดา​พลทหาร​ยิศ​รา​เอล, ให้​ไป​สังหาร​พวก​อำ​โม​น, แล้ว​ล้อม​กรุง​รา​บา​ไว้. แต่​ดา​วิด​ยัง​ประทับ​อยู่ ณ กรุง​ยะ​รู​ซา​เลม ต่อมา​เพลา​กลางคืน​ดา​วิด​เสด็จ​ออก​จาก​พระ​แท่น​บรรทม, ทรง​ดำเนิน​ไป​มา​บน​หลังคา​พระราช​วัง, ทอด​พระเนตร​เห็น​หญิง​กำลัง​อาบน้ำ​อยู่, นาง​นั้น​รูปร่าง​สวย​น่ารัก. เมื่อ​ดา​วิด​ทรง​ใช้​ให้​คน​ไป​สืบถาม​ถึง​นาง​นั้น, เขา​ทูล​ว่า, นาง​ชื่อ​บัธ​เซ​บะ, บุตรหญิง​ของ​เอลี​อา​ม, ภรรยา​ของ​อู​รียา​ชาติ​เฮ​ธ​มิใช่​หรือ? ดา​วิด​ทรง​ใช้​ให้​คน​ไป​รับ​หญิง​นั้น​มา​เฝ้า, แล้ว​ท่าน​ได้​ทรง​ร่วม​รู้​กับ​นาง, เพราะ​ซึ่ง​ถือ​ว่า​เป็น​มลทิน​นั้น​ได้​ชำระ​แล้ว, นาง​นั้น​จึง​กลับ​ไป​บ้าน​ของ​ตน. ภายหลัง​ก็​มี​ครรภ์, จึง​ใช้​ให้​ไป​ทูล​ว่า, ข้าพ​เจ้า​มี​ครรภ์​แล้ว ดา​วิด​ทรง​ใช้​คน​ไป​บอก​โย​อาบ​ว่า, จง​ให้​อู​รี​ยาชา​ติ​เฮ​ธ​มา​หา​เรา​โย​อาบ​จึง​ได้​ใช้​อู​รี​ยา​ให้​ไป​เฝ้า​ดา​วิด. ครั้น​อู​รี​ยา​มา​เฝ้า​แล้ว, ดาวิด​จึง​ทรง​ถาม​ถึง​ข่าวคราว​โยอาบ​และ​พลทหาร​และ​การ​สงคราม​เป็น​อย่างไร​บ้าง. ดา​วิด​มี​พระราช​ดำรัส​สั่ง​อู​รี​ยา​ว่า, ให้​ไป​ล้าง​เท้า​ของ​ตน​ที่​บ้าน, เมื่อ​อู​รี​ยา​ออก​ไป​จาก​พระราช​วัง​แล้ว, กษัตริย์​ทรง​ใช้​ให้​คน​ตาม​ไป​ส่ง​ของ​บริโภค. แต่​อู​รี​ยา​พัก​นอน​อยู่​กับ​พวก​ข้าราชการ​ที่​พระ​ทวาร​ราชวัง, หา​ได้​ลง​ไป​บ้าน​ของ​ตน​ไม่. เมื่อ​เขา​ทูล​ดา​วิด​ว่า, อู​รี​ยา​ไม่​ได้​ลง​ไป​บ้าน​ของ​ตน, ดาวิด​ทรง​ดำรัส​ถาม​อู​รี​ยา​ว่า, มา​แต่​ทางไกล​มิใช่​หรือ? ทำไม​เจ้า​ไม่​ลง​ไป​บ้าน​ของ​ตน​เล่า? อู​รี​ยา​ทูล​ดา​วิด​ว่า, หีบ​สัญญา​ไมตรี​และ​กองทัพ​ยิศ​รา​เอล​กับ​ยูดา​อยู่​ใน​กะ​ท่อม, อนึ่ง​โย​อาบ​นาย​ของ​ข้าพ​เจ้า​ทั้ง​พรรคพวก​ตั้ง​ค่าย​อยู่​ตาม​ทุ่งนา, ส่วน​ข้าพ​เจ้า​จะ​เข้า​บ้าน​ของ​ตน, เพื่อ​จะ​กิน​และ​ดื่ม​และ​นอน​กับ​ภรรยา​สมควร​หรือ? ข้า​แต่​พระองค์​ผู้​ทรง​พระชนม์​อยู่​แน่​ฉันใด, ข้าพ​เจ้า​จะ​ไม่​ทำ​อย่าง​นั้น​เลย. ดา​วิด​จึง​มี​พระราช​ดำรัส​สั่ง​อู​รี​ยา​ว่า, วันนี้​จง​คอย​อยู่​อีก, พรุ่งนี้​เรา​จึง​จะ​ให้​ไป. อู​รี​ยา​จึง​พัก​อยู่ ณ กรุง​ยะ​รู​ซา​เลม​อีก​วัน​นั้น​กับ​วันรุ่งขึ้น​ด้วย. เมื่อ​ดา​วิด​รับสั่ง​ให้​มา​เฝ้า, แล้ว​ทรง​เลี้ยง​อาหาร​และ​ดื่ม​จน​เมา, ครั้น​เวลา​กลางคืน​อู​รี​ยา​ก็​ไป​นอน​พร้อมกับ​ข้าราชการ​ไม่​ได้​ลง​ไป​บ้าน​ของ​ตน​เลย ครั้น​รุ่งเช้า​ดา​วิด​ทรง​ฝาก​ลายพระหัตถ์​ให้​อู​รี​ยา​ไป​ส่ง​ให้​โย​อาบ. ใน​ลายพระหัตถ์​นั้น​มี​พระราช​โองการ​สั่ง​ว่า, จง​ตั้ง​อู​รี​ยา​ให้​เป็น​กอง​หน้า, ให้​เข้า​ไป​ยัง​ที่ๆ ข้าศึก​แข็งแรง, แล้ว​ท่าน​ทั้ง​หลาย​จึง​ถอยหลัง​ปล่อย​ให้​ถูก​ฆ่าฟัน​ตาย. ฝ่าย​โย​อาบ​เมื่อ​ตั้ง​ทัพ​ล้อม​อยู่, ก็​สั่ง​อู​รี​ยา​ให้​อยู่​ตำบล​ที่​รู้​ว่า​มี​ทหาร​ฉกรรจ์​อยู่​ที่นั่น. ชาวเมือง​นั้น​ออก​มา​สู้​โย​อาบ, พลทหาร​ของ​ดา​วิด​ก็​สู้​ล้มตาย​บ้าง, อู​รี​ยาชา​ติ​เฮ​ธ​ก็​ตาย​ด้วย. โย​อาบ​จึง​ใช้​คน​ไป​ทูล​ดา​วิด​ให้​ทรง​ทราบ​เรื่อง​การ​ศึก​ทั้งสิ้น, สั่ง​ว่า​เมื่อ​ทูล​กษัตริย์​ถึง​เรื่อง​การ​สงคราม​จบ​แล้ว. ถ้า​พระองค์​จะ​ทรง​กริ้ว, และ​จะ​ทรง​ถาม​ว่า, เมื่อ​ทำ​ศึก​ทำไม​เจ้า​ทั้ง​หลาย​เข้า​มา​ใกล้​เมือง​เล่า? เจ้า​ไม่​รู้​หรือว่า​เขา​จะ​ยิง​มา​จาก​บน​กำแพง? ใคร​ฆ่า​อะบีเมเล็ค​บุตร​ยะ​รู​บะเซ็ธ​ตาย? หญิง​อยู่​บน​กำแพง​เอา​หิน​โม่​แป้ง​ซีก​ข้างบน​ทิ้ง​ลง​มา​ทับ​เขา​ตาย​ที่​เมือง​เธเบศ​มิใช่​หรือ? เจ้า​ทั้ง​หลาย​เข้า​ชิด​กำแพง​ทำไม​เล่า? แล้ว​จง​ทูล​ว่า, อู​รี​ยาชา​ติ​เฮ​ธ​ข้าราชการ​สิ้นชีวิต​แล้ว คนใช้​ก็​ไป​เฝ้า​ดา​วิด​ทูล​ตาม​ที่​โย​อาบ​สั่ง​ทุก​ประการ. ทูล​กษัตริย์​ว่า, ข้าศึก​ได้​ชัย​ชะ​นะ​ต่อ​พวก​ข้าพ​เจ้า, แล้ว​ไล่​ติดตาม​มา​ถึง​ทุ่งนา​พวก​ข้าพ​เจ้า​เข้า​ไป​รบ​จนกระทั่ง​พระ​ทวาร​เมือง. ทหาร​ธนู​บน​กำแพง​ยิง​ถูก​พวก​ข้าพ​เจ้า​ตาย​บ้าง, อู​รี​ยาชา​ติ​เฮ​ธ​ข้าราชการ​ก็​ตาย​ด้วย. ดา​วิด​ทรง​พระ​ดำรัส​สั่ง​คนใช้​ว่า, จง​บอก​โย​อาบ​ว่า​อย่า​น้อยใจ​เพราะเหตุนี้​เลย, ด้วย​กระบี่​จะ​สังหาร​ไม่​เลือก​หน้า​ว่าผู้​นั้น​หรือ​ผู้​นี้​เลย, จง​สู้รบ​หนัก​เข้า​ตี​เอา​กรุง​นั้น​ให้​จง​ได้, จง​พูด​อุดหนุน​ท่าน​ให้​มี​ใจกล้า​ขึ้น ครั้น​ภรรยา​อู​รี​ยา​รู้​ว่า​สามี​ตาย​แล้ว, นาง​ก็​ไว้ทุกข์. เมื่อ​ไว้ทุกข์​ครบ​กำหนด​แล้ว, ดาวิด​ทรง​ใช้​คน​ให้​ไป​รับ​นาง​มา​ไว้​ใน​ราชวัง​นาง​จึง​ได้​เป็น​ม​เห​ษี​ประสูติ​ราชบุตร, แต่​พระ​ยะ​โฮ​วา​ไม่​ทรง​พอ​พระทัย​ที่​ดา​วิด​ได้​กระทำ​อย่าง​นี้


เพราะ​เขา​เหล่านั้น​ได้​ละทิ้ง​เรา​เสียแล้ว, และ​ได้​ไหว้​นมัสการ​อัศธา​โร​ธ​พระ​หญิง​แห่ง​ชาว​ซี​โดน, และ​คี​โม​ศพ​ระ​แห่งชาติ​โม​อาบ, และ​โม​เล็ค​พระ​แห่งชาติ​อำ​โม​น, และ​เขา​เหล่านั้น​หา​ได้​ประพฤติ​ตาม​ทาง​ของ​เรา​ไม่, มิได้​ทำ​ซึ่ง​เป็น​ที่​ชอบธรรม​ใน คลอง​พระเนตร​แห่ง​เรา, และ​มิได้​รักษา​ข้อกฎหมาย, และ​ข้อ​พิพากษา​ของ​เรา, เหมือน​อย่าง​ดา​วิด​บิดา​ของ​เขา.


เพราะ​ซะโล​โม​ได้​หลง​ปฎิบัติอัศธา​โร​ธ​พระ​ของ​หญิง​ชาติ​ซี​โดน​และ​โม​เล็ค​พระ​ของ​ชาติ​อำ​โม​น, ซึ่ง​เป็น​พระ​อัน​น่าเกลียด​ชัง.


ที่​นมัสการ​บน​เนิน​สูง​ข้างหน้า​กรุง​ยะ​รู​ซา​เลม, ซึ่ง​อยู่​ข้าง​ขวา​ภูเขา​แห่ง​ความ​มล​ทิล, ที่​ซะโล​โม​กษัตริย์​ยิศ​รา​เอล​ได้​สร้าง​สำหรับ​ไว้​อัศโธเร็ธ​พระ​อัน​น่าเกลียด​ของ​ชาว​ซี​โดน, สำหรับ​ไว้​คี​โม​ศพ​ระ​อัน​น่าเกลียด​ของ​ชาว​โม​อาบ, และ​สำหรับ​ไว้​มิ​ล​โคม​พระ​อัน​น่าเกลียด​ของ​ชาว​อำ​โม​น, กษัตริย์​นั้น​ก็​ทำ​ให้​เป็น​ที่​มล​ทิล​ไป.


ฝ่าย​พงศ์พันธุ์​คน​ชาวเมือง​เบ็ธเอล, และ​เมือง​อาย, สอง​ร้อย​ยี่​สิบ​สาม​คน.


จง​พิลาป​ร้องไห้, เพราะว่า​วัน​ของ​พระ​ยะ​โฮ​วา​จวน​จะ​ถึง​อยู่​แล้ว, และ​จะ​มา​เหมือน​อย่าง​ความ​พินาศ​อัน​มา​จาก​พระเจ้า​ผู้​ทรง​ฤทธิ์.


“โอ​ประตูเมือง​เอ๋ย, จง​คร่ำ​ครวญ​ไป​เถอะ, เมือง​ทั้ง​หลาย​เอ๋ย, จง​พิลาป​ร้องไห้; โอ​ฟะเลเซ็ธ​ทั่วหน้า, ละลาย​ไป​ด้วย ความ​กลัว​เถอะ; เพราะว่า​มี​กลุ่ม​ควัน​กำลัง​เลื่อน​มา​จาก​ทาง​เหนือ, และ​ไม่​มี​ใคร​ใน​กองทัพ​ของ​เขา​หล่น​ล้าหลัง​เลย.


ชาวบ้าน​ดี​โบ​น​ได้​บีน​ขึ้น​ไป​ยัง​ที่​สูง​ศักดิ์สิทธิ์​เพื่อ​พิลาป​ร่ำไร, ชาว​โม​อาบ​กำลัง​คร่ำ​ครวญ​ที่​ภูเขา​นะ​โบ​และ​ภูเขา​เม​ดะ​บา; หัว​ของ​เขา​ก็​ถูก​กล้อน​จน​เกลี้ยงเกลา,และ​เครา​ของ​เขา​ก็​ถูก​โกน.


เขา​จะ​โหย​หวล​ครวญหา​ขนม​องุ่น​แห้ง​แห่ง​เมือง​คี​ฮะ​ระ​เซ็ธ​อย่าง​แสน​กะ​สับ​กะ​ส่าย.


เรื่องราว​อัน​น่า​หนักใจ​เกี่ยวกับ​เมือง​ตุ​โร พิลาป​ร่ำไร​ไป​เถอะ, โอ​กำปั่น​แห่ง​เมือง​ธา​ระ​ซิศ; เพราะ​เมือง​ตุ​โร​ร้าง​เสียแล้ว, ไม่​มี​อ่าว, ไม่​มี​ที่​จะ​เข้า​ไป​จอด​ได้: ได้​ทรง​สำแดง​ความ​ข้อ​นี้​แก่​เขา​ที่​เมือง​คีธิม.


จง​ข้าม​ฟาก​ไป​ยัง​เมือง​ธา​ระ​ซิศ; ประชาชน​ชายทะเล​จง​พิลาป​ร้องไห้.


เพราะ​เหตุ​ความ​นี้, เจ้า​จง​ผูก​รัด​เอว​ตัว​เจ้า​ไว้​ด้วย​ผ้า​หยาบ, จง​ร้องไห้​แล​คร่ำ​ครวญ, เพราะ​ความ​พิ​โร​ธ​อัน​ร้ายกาจ​แห่ง​พระ​ยะ​โฮ​วา​ไม่​ได้​หันกลับ​จาก​พวกเรา.


พระ​ยะ​โฮ​วา​แห่ง​พล​โยธา​ทั้ง​หลาย, พระเจ้า​ของ​พวก​ยิศ​รา​เอล​ได้​ตรัส​ว่า, นี่​แน่ะ, เรา​จะ​ลงโทษ​แก่​อา​โม​ร​แห่ง​เมือง​โน​พ, แล​ฟา​โร​แล​เมือง​อาย​ฆุบ​โต, ทั้ง​พวก​พระ​ของ​เขา, แล​กษัตริย์​ทั้งปวง​ของ​เขา.


แล​ไม่​มี​การ​สรรเสริญ​โม​อาบ​อีก​เลย. ใน​ที่​เมือง​เฮ​ศ​โบ​น​เขา​ทั้ง​หลาย​ได้​คิดอ่าน​ซึ่ง​ความ​ร้าย​ต่อสู้​เขา​ว่า, มา​เถิด, แล​ให้​พวกเรา​ตัด​เมือง​นั้น​ออก​จาก​ที่​เป็น​เมือง​เถิด. แล​ท่าน​เมือง​มัด​เม​นา​จะ​ต้อง​ฟัน​ลง​ด้วย, กะ​บี่​จะ​ได้​ไล่​ตาม​ท่าน.


โม​อาบ​ต้อง​ตก​ตลึง​แล้ว, เพราะ​เขา​ต้อง​หัก​พัง​ลง, จง​เห่า​แล​ร้องไห้, เจ้า​ทั้ง​หลาย​จง​บอก​ความ​นั้น​ใน​อะ​ระ​โน​น​ว่า, โม​อาบ​ได้​ยับเยิน​เสียแล้ว.


เพราะ​เขา​เป็น​หัวโล้น​ทุกคน, แล​หนวด​เขา​ทุกคน​ก็​ตัด​ออก, แล​บน​หลัง​มือ​คน​ทั้งปวง​มี​แผล​เชือด, แล​ที่​บั้นเอว​ของ​เขา​มี​ผ้า​หยาบ.


เพราะ​เจ้า​ได้​วางใจ​ใน​การ​ของ​เจ้า, แล​ใน​ทรัพย์​สมบัติ​ทั้งปวง​ของ​เจ้า, เจ้า​จึง​จะ​ต้อง​จับ​ด้วย. แล​เมือง​คีโมศซ์​จะ​ออก​ไป​ยัง​ความ​ชะ​เลย, ทั้ง​พวก​พระสงฆ์, แล​พวก​เจ้า​ด้วย​กัน.


(ก็​ว่า) ด้วย​ชาว​อา​โม​น, พระ​ยะ​โฮ​วา​ได้​ตรัส​ดังนี้​ว่า, พวก​ยิศ​รา​เอล​ไม่​มี​ลูก​ผู้ชาย​หรือ, เขา​ไม่​มี​ผู้ใด​ที่​จะ​รับ​มฤ​ดก​หรือ เหตุผล​ประการ​ใด​บา​ละ​โคม​ได้​รับ​มฤ​ดก​ที่​ตระกูล​ฆาด, แล​ไพร่พล​ของ​เขา​ได้​อาศัย​อยู่​ใน​บ้านเมือง​แห่ง​ฆาด​เล่า.


เมือง​บาบู​โลน​ล้ม​ลง​แล​ทำลาย​เสียแล้ว​โดยเร็ว​พลัน, จง​เห่า​ร้อง​เพราะ​บาบู​โลน, จง​หยิบ​เอา​ใบ​พิมเสน​เพื่อ​จะ​แก้​ปวด​ของ​บาบู​โลน, ถ้า​จะ​รักษา​หาย​ได้.


โอ้​บุตรหญิง​พล​เมือง​ของ​ข้าพ​เจ้า, จง​มัด​ตัว​ไว้​ด้วย​ผ้า​หยาบ, แล​กลิ้งเกลือก​ตัว​เจ้า​ใน​ขี้​เท่า, แล​ร้องไห้​ร้อง​ห่ม​เป็น​ความ​ขม​ใจ​ที่สุด, เหมือน​จะ​ทำ​เพราะ​ลูก​ผู้ชาย​คน​เดียว, เพราะ​ผู้​ปล้น​จะ​มา​เหนือ​พวกเรา​โดยพลัน.


แล​พระ​ยะ​โฮ​วา​ตรัส​ว่า, แล​กษัตริย์​ของ​เขา​จะ​ต้อง​ไป​เป็น​ชะ​เลย​รวม​ทั้ง​เขา​แล​เสนาบดี​ของ​เขา​ด้วย


แล​คน​ทั้ง​หลาย​ที่​ถือ​ผี​ใน​อากาศ​นมัสการ​บน​หลังคา​เรือน, แล​คน​ทั้ง​หลาย​ที่​นมัสการ​แล​ได้​สบถ​สาบาน​ด้วย​พระ​นาม​ของ​พระ​ยะ​โฮ​วา, แล​สาบาน​ด้วย​ชื่อ​มหากษัตริย์​ของ​ตน,


นี่​แน่ะ ท่าน​ผู้​มั่ง​มี, จง​โอด​ครวญ​เพราะ​วิบัติ​ซึ่ง​จะ​มี​มา​แก่​ท่าน.


ฝ่าย​ยะ​โฮ​ซู​อะ​จึง​ใช้​คน​ออก​จาก​ยะ​ริ​โฮ​ไป​ยัง​เมือง​ฮาย, ซึ่ง​อยู่​ใกล้​ตำบล​อา​เวน, ข้าง​ทิศตะวันออก​แห่ง​เบธเอล, บอก​แก่​เขา​ว่า, จง​ไป​สอด​แนม​ดู​เมือง. คน​นั้น​ก็​ไป​สอด​แนม​เมือง​ฮาย.


พระ​ยะ​โฮ​วา​จึง​ทรง​ตรัส​แก่​ยะ​โฮ​ซู​อะ​ว่า, “อย่า​กลัว​หรือ​มี​ใจ​อิดโรย​เลย: จง​ยก​บรรดา​กองทัพ, ไป​ยัง​เมือง​ฮาย: ดู​เถิด​เจ้า​ได้​มอบ​เจ้า​เมือง​ฮาย, และ​พล​เมือง และ​เมืองหลวง และ​แผ่น​ดิน เมือง​นั้น​ไว้​ใน​มือ​ของ​เจ้า​แล้ว:


ยะ​โฮ​ซู​อะ​ได้​เผา​เมือง​ฮาย, ทำ​ให้​พัง​ลง​เป็น​กอง​ร้าง​เปล่า​อยู่​เป็น​นิตย์, จนถึง​ทุกวันนี้.


Lean sinn:

Sanasan


Sanasan