Pingaten dayung ku adi aku siŭt, aku mbŭh mŭrŭt ka darŭm teya ku. Aku nguruk rapah ngga myrrh ku; aku man ju banyis ngga mara banyis ku; aku nok wain ngga sisuh ku. Man, angān adi biawang, ka nok ndŭg ka angān mabuk ngga pinyiawang!
“Aku re nggen piin di tana adi badŭh ka bada anak anak sungi aman di tarun adi badŭh. Aku re ren roh Ku di anak anak mu ka berkat Ku di tunduh bara sesang mu.
Ngapŭi meh Aku kidaan di angān, ngara adi nyambah ka tunda pinganang Ku re biyŭn bagŭ kayuh man ngga kayuh nok, pak angān re sibŭrŭk ka badŭh asŭng. Ngara re gaŭn, pak angān re dog pimangŭh.
pak ngara adi nok piin adi Aku nggen, asŭng-i dŭh re tia badŭh. Piin adi Aku nggen di ngara agi keya ka atak piin adi nggen udip, ka adi nggen udip adi sawŭ adi tan adu adu.”
Dŭhnyah gruwŭn pinguman adi bisa bangŭs, pak gruwŭn pinguman adi nggen udip adi sawŭ adi tan adu adu. Anŭ inŭh pinguman adi Anak Manusia nggen di angān, sabab Tapa adi Sama, mbŭh nggen di Ayŭh hak ngga ndai simŭnŭ.”
Di sikasŭn andu gawai, andu adi rabis biguna darŭm tipuh gawai anŭ, Jesus mijog ka nang ngga sirŭŭn bana, “Asi asi adi badŭh asŭng-i patut mandŭg ka Aku di nok.