13 ကောင်းမကြာခင်မာ သားအငယ်ဟာ အမွီတိကိုယူပနာ အရာတစ်တိုင်းပြည်ကို ထွက်လားခရေ။ ယင်းအရပ်ကိုရောက်ခါ သူဟာ ပေသာတိကို အကျိုးမဟိဖြုန်းပလိုက်နာ ရူးရူးမိုက်မိုက်နီထိုင်ခရေ။
တစ်ရက်နိန့်ခါ သားအငယ်က အဖကို ‘အဘာ၊ ကျွန်နော်ရသင့်ရထိုက်တေ အမွီတိကို ခွဲပီးပါ’ လို့တောင်းလိုက်တေ။ ယင်းကြောင့် သူ့အဖကလည်း သားနှစ်ယောက်ကို သူ့ပစ္စည်းဥစ္စာတိကို အမွီခွဲပီးခရေ။
ယပြီးဟာနဲ့ ပေသာတိအားလုံး ကုန်လားခရေချိန်ခါ ယင်းတိုင်းပြည်မာ ဆိုးဝါးတဲ့အငတ်ဘေး ဆိုက်ဟာကြောင့် မစားရ၊ မသောက်ရ ဘဝကို ရောက်လားခရေ။
ယေတာလဲသို့ ဒေသားအငယ်ဟာ အဘာရဲ့ပစ္စည်းဥစ္စာတိကို မကောင်းတဲ့မမါ့တိနဲ့ဖြုန်းပြီးမှ ပြန်လာခရေအခါ အဘာက နွားပျိုကို သတ်ပနာ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲလုပ်ပီးရေ’ လို့ပြန်ပြောလိုက်တေ။
ယပြီးကေ ကိုယ်တော်ဟာ တပည့်တော်တိကို ဆက်လို့ မိန့်ဆိုဟာက “တစ်ခါက သူဌေးတစ်ယောက်ဟာ သူ့လုပ်ငန်းတိကို စီမံခန့်ခွဲဖို့ စီမံခန့်ခွဲတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ခန့်ထားခရေ။ ယေတာလဲသို့ ယင်းစီမံခန့်ခွဲတဲ့လူဟာ သူ့ပေသာတိကို အလွဲသုံးစားလုပ်နီကြောင်းကို သိလားခရေခါ
ယပြီးကေ ကိုယ်တော်က “တစ်ခါက တန်ဖိုးကြီးရေအဝတ်စားတိဝတ်ပနာ နိန့်တိုင်းနိန့်တိုင်း စည်းစိမ်ခံစားပနာ ပျော်မွိ့နီရေသူဌေးတစ်ယောက်ဟိခရေ။